O mércores conmemorou o Congreso as primeiras eleccións celebradas en España tras a longa noite do franquismo. Pouco antes Unidos Podemos organizou na Cámara unha suposta homenaxe antifranquista cuxo obxectivo non era outro que denigrar a transición que fixo posible construír a democracia máis estable, duradeira e de máis calidade da nosa historia.
Alí, co apoio do inefable Odón Elorza en nome dun PSOE definitivamente á deriva, dixéronse algunhas bobadas que carecerían de importancia de non ser porque encerran unha rotunda falsidade sobre aquela transición que nos devolveu a liberdade aínda que moitos se empeñen agora en inxuriala para obter da súa descarada manipulación réditos políticos.
Elorza xustificou a súa presenza «por non deixar sos aos que loitaron pola liberdade», é dicir, aos coñecidos antifranquistas Domènech, Iglesias , Gómez Reino e Garzón, que deberon selo enarborando un biberón pois naceron en 1974, 1978, 1980 e 1985. Elorza, quen si ten idade para sabelo, esqueceu (segundo é coñecido, para segundo que cousas, é moi olvidadizo) que foi nas Cortes elixidas o 15 de xuño onde estiveron os deputados cuxo compromiso antifranquista se forxou en duros anos de cárcere e de exilio: abonda lembrar a Camacho, Simón Sánchez Montero, Carrillo, Solé Tura, Alberti, Dolores Ibárruri, López Raimundo, Francisco Bustelo, Tenro Galván, Nicolás Redondo ou Enrique Múgica.
Garzón proclamou que había que «cuestionar a transición como se fixo», esquecendo que o partido que el regalou a Podemos, o PCE, foi o primeiro en apostar pola reconciliación nacional (¡en 1956!) e clave para o éxito da ruptura pactada que nos devolveu a democracia. Domènech, en plan estupendo, contou que «ás veces son mellores as revolucións que as transicións»: en efecto, ás veces si e ás veces non. Por exemplo, a nosa, admirada en todo o mundo, foi moito mellor que a Revolución rusa, tras a que se instaurou a terrible ditadura bolxevique e, sen ir tan lonxe, que a Revolución dos Caraveis que, máis aló da épica, alumou un réxime sometido varios anos á tutela do Exército. Gómez Reino puxo a traca final ao espectáculo e afirmou, sen pórse colorado, que «Unidos Podemos está con aqueles que de forma revolucionaria construíron a democracia».
De tantas falsas falsidades esa é, sin duda, a maior. Porque a democracia non a construíron uns revolucionarios de papel, senón os partidos democráticos que co apoio decisivo dos medios de comunicación dirixiron a millóns de homes e mulleres cara á sensatez, sabedoría e humildade dun gran pacto nacional -a Constitución- que abriu as portas á mellor España que xamais tivemos. A mesma sensatez, sabedoría e humildade que brilla pola súa ausencia entre quen aspiran agora a botar por terra esa traballosa construción sen ofrecer a cambio máis nada que caos e revanchismo.