Hoxe case ninguén dos que di escribir co corazón faino de forma inocente. Non ocorre cando soñan (ou soñamos) con converter unha columna nun mísil que axite conciencias. Menos aínda cando se pretende converter ese texto nunha incandescente estrela fugaz capaz de acadar esa estraña condición chamada viralidad.
É ese o momento no que o xenuíno, a opinión sincera, pugna coa estratexia, enceréllase coa táctica e contamínase coa corrección política, a propaganda e o medo ao que dirán nas redes a boa xente do común e os adictos ao odio, eses que xulgan e linchan en cero coma polo que escribes e por quen es. Por iso é tan difícil asomarse a un debate sereno sobre un tema tan cheo de arestas como o da xestación subrogada. E menos aínda en 140 caracteres.
Un partido hase atrevido a pór en negro sobre branco unha proposta de regulación. E chovéronlle paus. Non serei eu quen diga que acertan, e tampouco poderei escapar á tentación de sinalar que hai certo oportunismo político sobre a mesa, pero se é xusto recoñecer a valentía de abrir o melón e pór sobre a mesa do poder lexislativo un asunto que cruza moitas liñas vermellas e que lembra, pola súa complexidade, a outro que tamén se move nese limbo chamado alegalidad, a prostitución.