Non hai segundo premio

isaac pedrouzo EN VIVO

OPINIÓN

28 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O primeiro posto non é un seguro universal capaz de outorgar prestixio ou respecto. Ser o primeiro en dar palmas en metade dun concerto tratando de animar non che concede ningún tipo de honra. Moito menos se tamén es o único. Moito menos se o teu sentido do ritmo quedou a vivir no piso de abaixo. Desde ese momento vas ser xulgado por cada movemento. A pequena tose repentina, o crujir da madeira do chan ao mover o pé, o xeo acomodándose na copa ou as moedas bailando na palma da man xusto antes de pagar. Ser o primeiro sen éxito convérteche en condenado. Nunca conseguín o éxito sendo o primeiro en algo -iso tendo en conta a remota posibilidade de que algunha vez o lograse desde o segundo lugar- a pesar de todos os meus intentos vans, coma se tratase de pórme uns zapatos que uno non é capaz de encher e xa só podes camiñar aos tombos disimulando, levantando o queixo e mirando dez pasos máis aló. Dez pasos máis aló sempre hai un bar onde parece estar a solución. Non logrei ningún triunfo extra por ocupar o primeiro lugar na cola da estrea de ameázaa pantasma empuñando un sabre láser sen láser. Recibín, iso si, a labazada realista dun George Lucas enajenado por uns efectos especiais demasiado vangardistas e sedutores. E todo por chegar antes que ninguén. De ter chegado o segundo alguén me advertiu do decepcionante e entón tería camiñado eses dez pasos máis ata o bar, onde é probable que fose correr o risco de ser o primeiro en pedir un gintonic e todas as miradas acusatorias que deciden que é demasiado temperán para beber xulgásenme e declarasen culpable. Así, o que chega xusto despois, en segundo lugar, chega libre. Intentei ser o segundo cando notei que ser o primeiro case sempre conduce a un protagonismo difícil de xestionar, dar explicacións antes que os demais. Fun o segundo para non ter que inventarme o marabilloso que foi aquel minuto e medio que durou o meu primeiro sexo, non ter que mentir porque nin sequera aquela amiga maior da súa irmá gustábame o máis mínimo, ocultar que non era Massive Attack o que soaba de fondo senón Luis Miguel. Porque foi ela quen escolleu -e roubou- a canción da miña primeira vez. Deixei que outro previamente contase a súa e así nunca ninguén preguntaría. Evitar a mentira. Evitar a verdade. E vou sorteando os anos librándome de saír nos titulares. Son Álex Crivillé sempre cruzando a meta un segundo despois, son Javier Cansado co seu riso forzado ao lado do tipo alto, son Chandler Bing ocupando o eterno papel secundario e son Johnny Marr golpeando con autoridade unha guitarra que ninguén vai mirar con atención. Non hai segundo premio, e aínda que o sexo de consolación de minuto e medio xa nin consola, é mellor así.