A miña confianza nunha comisión de investigación como a inaugurada onte no Congreso é perfectamente descritible e manifestamente mellorable. Quero dicir que confío o xusto, tirando a nada. Primeiro, porque non me podo fiar da intención duns partidos de oposición que basean toda a súa estratexia en acusar o Partido Popular de ser o partido máis corrupto de Europa e ao seu presidente de ser pouco menos que o xefe dunha banda de ladróns. Estes señores non buscan a verdade do financiamento ilegal do PP, senón que parten dun principio: se alguén contradí no Congreso as súas conclusións apriorísticas, será automaticamente cualificado como delincuente ou cooperador coa corrupción. Sinto dicilo, pero é o que se desprende sobre todo das actitudes de Podemos e do Partido Socialista. Non direi que son inquisitoriales, pero si esaxeradas. Ninguén se fiaría dun xuíz que se expresase como eles.
E segundo, porque tampouco me podo fiar da actitude do PP. Moito debe ter que ocultar para oporse de forma tan radical á comisión, ata o punto de cualificar como «Torquemadas» a quen preguntan, de pedir o amparo do Constitucional ou de replicar con outra comisión no Senado, que ten toda a pinta de ser un desquite ou unha solta de tinta de lura para demostrar que todos os partidos están pringados de corrupción e malas prácticas. Estamos, xa que logo, ante algo que oficialmente se chama comisións de investigación, pero que na práctica soa a axuste de contas ou preparación de eleccións. Isto último demóstrao a intención publicada de facer que a chamada comisión Bárcenas prolónguese ata o final da lexislatura para chegar ás urnas co PP contaminado pola sospeita, mordido pola realidade antiga e metido nunha balsa de porcallada.
Existe corrupción no PP? Por suposto. E ademais, dobre: a de persoas que se enriqueceron de forma indecente e a estrutural, que se forneceu das comisións ou do diñeiro negro con que se financiaron campañas electorais. Pero talvez teña razón Bárcenas: a oposición equivocouse ao investigar neste momento, cando tantos responsables están sub iudice e todos poden facer o do extesorero: acollerse ao seu dereito a non contestar para non prexudicar a súa situación xudicial ou a doutros. Pode ser todo un espectáculo. Deprimente se non se saca auga dese pozo. Prexudicial para a saúde ética da nosa clase política, se persisten as dúbidas e sospeitas. E este cronista só mantén unha pregunta que algunhas veces expuxo: se se trata de feitos pasados e xudicializados, por que o PP non se ispe e conta toda a verdade do ocorrido? Que é o que no fondo ten que ocultar?