A política, que é unha competición universal de intereses e sentimentos na que sempre cabe desquite, explícase moi ben con metáforas extraídas do deporte, as guerras, o medicamento ou o western, xa que todas elas versan sobre loitas paradigmáticas nas que a solución do conflito está claramente pautada e é visible para todos. Por iso vou afrontar a rabiosa actualidade de España valéndome do fútbol e do aquilatado linguaxe que construíron os seus informadores. Porque só así se pode entender por que o noso xogo político está enmarañado, e por que pode saír derrotado o mellor dos equipos.
Cando empeza un encontro de Champions, é frecuente ver como os seus protagonistas se miden e tentean. Porque, ademais de pór en evidencia sitúes e tácticas, necesitan saber en que nivel de rigor ten o árbitro os cartóns e penaltis. Con esta finalidade empezan a empurrarse, a pórse cambadelas e a usar o antebrazo ata converter o partido nun barullo insufrible. E é entón cando un comentarista agudo fai a súa tópica advertencia: «Ao árbitro estáselle indo o partido, e se non tira de chifre e cartóns vai provocar un desastre». A sorte do fútbol é que o árbitro tamén sabe de que vai o asunto e canto se xoga nel. E, coma se o comentarista rumoreoullo ao oído, empeza a soprar e a mostrar cartóns ata pór o partido no seu sitio, sen permitir máis tanteos ata o tempo de desconto. E o mesmo debería facerse na política, onde unha mal arbitraxe pode converter unha magnífica festa nun carajal inenarrable.
Os tres poderes de España equivocáronse gravemente cando o independentismo lles empezou a tomar os talentos e subiu o nivel de raposada -con total impunidade- ata facer inviable o xogo e anular aos bos xogadores. O Goberno séguese equivocando cando, tras comprobar que as cambadelas de Pepe puntúan máis que as fintas de Messi, oculta -por medo- o chifre e os cartóns. E máis se equivoca mesmo cando, acosado por unha afección encabuxada, uns hooligans violentos e uns informadores que só transmiten as patadas e invisibilizan o xogo, empeza a crer que o cansazo e o aburrimento reporán a deportividade no estadio.
Equivócanse, digo, porque as cousas non suceden así. O xogo ordénase con chifres, cartóns e autoridade. E ningún público foise do estadio detrás dun xogador expulsado, por máis brillante e pichichi que sexa. Por iso témome que a Rajoy se lle está indo o partido, e que, se non bota pronta man do cartón vermello e os penaltis, vai montar un balbordo sen retorno. E cando iso suceda -no fútbol téñeno claro-, nin lle van a agradecer o seu ben estudada mesura, nin lle van a deixar que arbitre outra final. Porque, se «fútbol é fútbol», a política é política.