Pois miren vostedes: o mesmo Pedro Sánchez ten sorte, os seus maiores deixan de acosarlle, el atópase cómodo niso que el chama «oposición de Estado», pacta con Rajoy os asuntos transcendentais, deixa as cuestións administrativas para a escaramuza diaria, quítalle un millón de votos a Podemos e resulta un triunfador da lexislatura. Con que deixe de obter «os peores resultados da historia», xa terá sido un bo secretario xeral, sobre todo se se lle compara co socialismo europeo, que vai de desastre en desastre ata o desastre final.
Para preparar tan doce terreo, antesala do Goberno, talvez debese seguir tres regulas de ouro. A primeira, non ter présa. As primeiras interpretacións do seu discurso deron a imaxe dun home que fará o imposible por derrocar a Rajoy, mellor hoxe que mañá, aínda que sexa aliándose co diaño. Iso non é bo. O elector premia a quen mostra vontade de servir ao país, non a súa propia promoción persoal, por moi xustificada politicamente que estea. E ese mesmo elector, se cre que hai que castigar e botar a un gobernante, quere facelo el mesmo co seu voto, non a través de alianzas forzadas ou de maiorías artificiais.
A segunda, relacionarse intelixentemente co xefe do Goberno. Iso axuda a facelo a el mesmo presidenciable. Se Pedro Sánchez consegue ser o home a quen a Moncloa convoca cando hai que apagar algún lume, non cabe dúbida de que empezará a ser o home de Estado que no seu anterior mandato non logrou ser. É perfectamente compatible ser o máximo representante do «non é non» e o home necesario, por exemplo, para garantir a unidade de España. Pódese manter unha oposición agresiva en cuestións sociais, á vez que se autoriza o límite de gasto para que o Estado funcione e responda as esixencias de Bruxelas.
E a terceira, que propoña cuestións que a cidadanía reclama. Non vexo eu un clamor pola plurinacionalidad. Non contemplo que sexa a arma secreta para acougar ao independentismo catalán. Non consigo que achega gran diferenza práctica respecto das autonomías. Ningún portavoz do partido, nin sequera a súa vicesecretaria xeral, é capaz de dicir cantas nacións sairían dese novo concepto. Se se trata de dar satisfacción ao PSC, está ben a efectos internos; pero, dada esa satisfacción, non fai falta pregoalo cada día a quen están a pensar en que comen ao día seguinte.
E propínaa doutro pequeno consello ao relucente líder: fíese do CIS e siga o exemplo do seu adversario Rajoy. Dito en prata: non provoque un adianto de eleccións ata que teña algunha posibilidade de gañar. Polo menos, de mellorar. Non lle regale o poder a quen quere combater.