Un monstro. Así cualifica a Policía ao sinistro personaxe coñecido como «o violador do ascensor» e ultimamente como «o violador da Paz». Non escoitaba esta cualificación dun delincuente desde que a moza austríaca Natascha Kampush conseguiu escaparse dun home que a tivo secuestrada durante oito anos. A relación de delitos do violador español é horrible, tanto na súa primeira etapa antes de ser detido na Coruña, como neste segundo período tras a súa posta en liberdade. Estamos ante un depredador sexual. Estamos ante a estatística que di que un de cada dez delincuentes sexuais non se rehabilitan. Estamos ante un problema de enorme magnitude. Estamos ante un dos casos que provocan unha justificadísima alarma social.
Non saben os xuíces do Tribunal de Estrasburgo o favor que nos fixeron ao non aceptar a doutrina Parot do Tribunal Supremo que aplicaba os descontos da redención de penas ao total da condena e non ao límite de permanencia en prisión. Grazas a ese favor, houbo que excarcerar a delincuentes perigosos, entre eles catro violadores probados. E neste caso non se cumpre a estatística: dos catro, dous volveron a ser xulgados e condenados, e un terceiro (o violador do ascensor) ingresou onte sen fianza por orde do xuíz. Nos beneficiados pola anulación da doutrina Parot, a porcentaxe de reincidencia elevouse ao 75 por cento.
Como é natural, este caso volveu a pór sobre a mesa unha polémica tan vella como o Dereito: Que se fai con estes depredadores? Como se lles devolve á sociedade se se sabe que un indeterminado número deles recae e volve cometer os delitos? Que conciencia pode admitir que por garantismo das leis sementen o pánico nos lugares onde viven despois do cárcere porque calquera muller pode ser violada? Que tipo de buenismo leva a algúns dirixentes políticos a darlles o mesmo tratamento penal que a outros delincuentes que non provocan esa alarma?
Agora, desde a última reforma do Código Penal, temos a nova figura penal (nova en España) da prisión permanente revisable. Cando se discutiu no Congreso provocou agres enfrontamentos. Como consecuencia, os partidos que perderon aquela batalla parlamentaria levan a derrogación desa pena no seu programa electoral. Non descarto que calquera día a oposición dedicada a anular reformas do PP anule tamén esta forma atenuada de cadea perpetua. Teñen as súas razóns, naturalmente. Pero o violador do ascensor creo que xustifica unha petición de que o pensen mellor. A ver se ocorre que, por un mal entendido dos dereitos humanos, volvámolo ver en liberdade. En liberdade para violar.