Supoño, temo, que parte do que vou dicir escandalizará a algúns lectores e mesmo a algúns entrañables e respectados compañeiros de páxina. Síntoo. Síntoo moito, pero gustoume o debate da moción de censura. Non estou de acordo con case nada do que se dixo, pero permitiunos ver varias cousas. Permitiunos ver á nosa clase política tal como é. Os oradores expresáronse cunha liberdade que non terían se de verdade se estivese xogando a presidencia do Goberno. Pablo Iglesias ía a unha guerra que sabía que tiña que perder, pero loitou coma se a fósea gañar. E entre uns e outros deixaron sobre o salón de plenos un catálogo de problemas que existen na realidade, aínda que uns os axigantaron segundo o seu tradicional costume e outros os haxan relativizado ou negado, porque para iso son os gobernantes.
Creo que saíu todo o que tiña que saír e, como alguén dixo en análise de urxencia, todos os partidos políticos acabaron satisfeitos. O do Goberno, porque segue cos mesmos apoios que tiña. O PSOE, porque atopou o discurso que necesita para a nova etapa, distante de Pablo Iglesias , pero próximo ás súas demandas sociais e, xa que logo, ao seu electorado. Cidadáns, porque o seu líder Albert Rivera luciuse e quedou coa imaxe que José María Aznar lle atribuíu: a de ser unha alternativa moderada e liberal. E Podemos, porque chupou cámara en abundancia, consolidou ao seu portavoz Irene Montero e demostrou que Pablo Iglesias aguanta un debate de dezaseis horas. O peor deste partido foi a imaxe que lle acompañará durante moito tempo: o incómodo apoio dos sucesores de Herri Batasuna e de Esquerra Republicana. Non é bo candidato ao Goberno de España quen foi apoiado polos que queren destruír España. Talvez Iglesias non só perdeu a moción, senón unha chea de votos para futuras eleccións.
Nesa liña de análise quero saudar especialmente a dous portavoces, o de Cidadáns e o do PSOE. Albert Rivera fixo un gran discurso de demolición de Podemos, do seu líder e dos seus argumentos. Ten os seus puntos débiles, como todos, pero demostrou fortaleza, claridade de ideas, e proximidade aos problemas reais das persoas. É o cuarto partido, pero fala coa mesma responsabilidade do primeiro. E José Luis Ábalos, que se estreaba como portavoz socialista, foi un portavoz culto, sereno e realista. É a esquerda moderada, que mantén a dignidade de non ceder a primacía ao seu gran adversario. Como voz delegada de Pedro Sánchez, fixo unha boa estrea. Creo que lle deu moral e unidade á familia socialista. E Pablo Iglesias , as enquisas dirán, pero creo que non lles roubou nin un voto. Perdida a moción.