Cidadás e cidadáns que votastes ao Partido Popular: arrepentídevos. Vós sodes os culpables de todo o que pasa neste país. Non escoitastes a palabra serena, centrada, sosegada, amornada de Irene Montero no Congreso? O seu esquemática descrición (soamente dúas horas) do estado no que o Goberno de Podemos atopará á nación serve para ter unha idea aproximada do que fixestes co voso voto: levastes ao poder a un partido tan eficaz na provocación de catástrofes, que o propio Rajoy se asombra desa eficiencia. O discurso de Irene, temperado para non contribuír máis ao clima de confrontación que vive este país, quedará como un exemplo de rigor intelectual e de obxectividade -non exentas dalgunha dureza conceptual-, cualidades que caracterizan á centralidade política.
Ese construtivo labor da portavoz foi complementada, como era de agardar, polo líder aspirante á presidencia do Goberno, o señor Pablo Iglesias . Ambos os discursos están moi compenetrados. Talvez sexan os máis compenetrados da historia parlamentaria española e é xusto resaltar esa unidade de criterio. E volveu pór de manifesto o erro que cometestes ao votar ao Partido Popular, esencia da corrupción, capital do amiguismo e outras inefables cualidades. Outra vez a moderación, a ponderación e finalmente as propostas: con Podemos no Goberno chegariamos a ser como a Cataluña independente, sen pobres, sen marxinados e sen separatismos porque os cataláns poderían votar e seriamos infinitamente máis felices, porque estariamos presididos pola fraternidad. A fraternidad foi a gran achega desta moción de censura.
A canaria Ana Oramas pensa que esta foi a representación teatral máis cara da historia. Foi a seguinte achega, que viña a chafar algo que os censores do Goberno lanzaran como posibilidade: a idea de que poderían presentar unha nova representación no seguinte período de sesións; é dicir, a partir de setembro. ¡Oh, iso é unha gran iniciativa! ¡Cada outono, dúas horas de Irene Montero! ¡Cada outono, tres horas de Pablo Iglesias ! ¡E cada outono, vós, votantes do PP, causantes de todo por non ter votado a Podemos cando o podiades ter feito! Imaxinádelo? Un Goberno que permitise votar a Cataluña; e ao País Vasco, se o pide; un país sen corrupción, sen pobres, sen marxinados, pero tamén sen ricos; un país sen nada. ¡Que pena que Iglesias non saia presidente desta sesión! E con Irene de vicepresidenta. Todo iso acabamos de perder. A cambio, resulta que ilustres e sabios analistas creen que Pedro Sánchez gañou. O ausente, gañador. Creo que é toda unha lección.