Cando camiño pola beirarrúa todos creen que son un señor de corpo enteiro, cun só eu e unha identidade indivisible. E algo similar pásalle a España, que se se ve desde o estranxeiro, revestida da súa historia, todos creen que é un país vello, cun só pobo e un Estado común. Pero nada é o que parece. E, mentres España se dispón a conformarse como un Estado pluriestatal e unha nación plurinacional, con cidadáns pero sen pobo, este que subscribe declarouse un eu pluricorpóreo, con capacidade para recoñecer a autogestión soberana de cada parte da miña existencia.
A miña cabeza, por exemplo, é nova e áxil, mantén a súa creatividade e acepta todos os retos. Aos meus pés, en cambio, gústalles máis acelerar e frear que camiñar sanamente, e, lonxe de apoiar os proxectos da cabeza, tratan de levala á cadeira de brazos para que descanse. O mesmo sucede coas miñas mans, que creen que os exercicios de piano constitúen un intercambio fiscal deficitario, e que se a cabeza quere satisfacción estética debería obtela no mercado.
Os ollos cánsanse, as costas se contractura, o estómago non concorda coa boca, e mesmo hai distancias entre querer e poder que non deben mencionarse. E para pór solución a este caos, como politólogo que son, declareime un eu pluricorporal, e abrín negociacións paritarias entre a cabeza e cada parte do meu corpo para que cada cal se describa e realice ao seu leal entender. Non negarei que nesta desmembración do eu perdín coherencia, creatividade e sentido. Pero a cambio teño xustificacións para non camiñar, para comer o que me gusta, para abandonar certas habilidades e para externalizar praceres e sentimentos. En realidade sei que teño un só corpo e un único Estado anímico, e que, ao constituírme nunha disfuncional multicorporalidad, devalueime moito. Pero a cambio reparto a miña felicidade en taifas e hemisferios á medida dos meus instintos.
E a esta mesma solución aspira Pedro Sánchez para a súa nación española, indivisiblemente plurinacional, que, sen máis vantaxe que a autonomía de cada territorio para interpretarse ao seu gusto, perde todas as potencialidades do noso ser histórico, para converternos nun país débil e sen atractivo, que a ninguén lle interesa e que a ningunha meta pode aspirar. Claro que, fronte á pobre España, que está descabezada e a mercé dos seus instintos, eu vivo con María, que xa me deixou claro que na rúa podo ser o que queira, pero que en casa só admite ao exseminarista, composto de alma e corpo, que segue ao pé da letra a constitución que xuramos na igrexa de Armenteira. Por iso sigo vivindo, baixo a súa serena autoridade, como un home de corpo enteiro, ao que nin sequera a morte lle vai lexitimar a súa andazo transitorio de pluricorporalidad multisoberana. ¡Vaia carallada!