É descorazonador ver cuán doado e rápido pódese segar a vida dun ser humano. Un xesto tan simple como presionar un botón ou un gatillo pode esnaquizar a vida a persoas ás que non se coñece e coas que xamais se tivo relación, coa escusa de defender unha causa. Non hai nada máis covarde que facerse estalar diante de nenos e adolescentes ou atacar un autobús cheo de fieis dispostos a pasar un día festivo, tal e como ocorreu o venres nas proximidades da localidade exipcia de Adua. Dous autobuses e unha furgoneta ocupados por cristiáns coptos camiño do convento de Qalamun coa advocación de san Samuel foron atacados por, polo menos, dez homes armados, causando a morte de máis de 35 persoas, entre eles nenos, e un número elevado de feridos.
Unha vez máis, este terrible acto que o EI non tardou en atribuírse non é casual. O mes máis sacro para os musulmáns, o ramadán, comeza hoxe, e atacar a «un grupo de infieis cristiáns» que habitan terra musulmá, é dicir, Exipto, é unha forma de reivindicar a súa vocación de exterminio de todo aquel que non sexa como eles. Ademais, os coptos, unha comunidade integrada por polo menos dez millóns de persoas, deron o seu apoio ao actual presidente Ao Sisi, apoiando, tácitamente, a súa persecución dos islamitas. Por moitas medidas de seguridade que se implementen, Exipto é un país enorme e protexer aos millóns de coptos é imposible. E, para rematar, tras o ataque en Manchester, este atentado en Exipto quere ser unha demostración de forza e do amplo radio de acción que teñen os terroristas.