Números cantan: o negocio deportivo ocupa o noveno posto entre os que máis diñeiro move nun ránking onde conviven as actividades criminais coas legais, despois do narcotráfico, prostitución, armamento, petróleo, pornografía, banca, farmacéuticas e alcol. Dentro do deporte, o fútbol profesional (decimoséptima economía mundial) facturou no 2015 en Europa 22.000 millóns de euros, dos cales España achega 9.000. Aquí supón o 1,7 % do Produto Interior Bruto, con corenta e dúas empresas na Liga que dan emprego -directo ou indirecto- a 85.000 persoas e conseguen 14 millóns de espectadores, que chegan a 174 cando os partidos son retransmitidos para todo o mundo.
O diñeiro que manexa o fútbol profesional é caldo de cultivo natural para manejos turbios, onde cada vez afloran máis casos de presunta corrupción. Acaba de confirmarse a condena de Messi por delitos fiscais no mesmo día que comparecía ante a Audiencia Nacional o expresidente do Barça, Rosell, por branqueo de capitais. A opinión pública parece ser indulgente nestes casos, mesmo en tempos pouco proclives a xustificar a corrupción. Sospéitase que existe nas grandes fichaxes, ou nos negocios colaterais dos mandatarios dos clubs que sintan nos bancos de honra dos estadios a altos representantes da política e das institucións públicas, ou en comisións en negro para intermediarios, directores deportivos, adestradores e directivos, ou xogadores a cambio de deixarse gañar, ou en fondos de réptiles, e en clubs convertidos en axencias de colocación para amigos e familiares, onde se favorece a empresas amigas... e o que che roldarei, morena.
Política e fútbol teñen en común o elemento emocional que homologa o sentimento de pertenza ás cores dun equipo e transcenden, con moito, as fronteiras territoriais. Nunha visita a Líbano durante as eleccións posteriores ao magnicidio de Rafik Hariri, puiden percorrer boa parte dos colexios electorais de Beirut. Muller, europea e a cargo de un equipo formado por homes, era imposible non chamar a atención. A pesar de todo, só vivín un incidente naquela cidade tomada polo Exército, que custodiaba os centros de votación con rifles e traxe militar. Foi cando un candidato de Hezbolá requiriu a miña atención. Tras os primeiros instantes de preocupación, acompañada por un gardacostas, achegueime a un home fraco, moreno e serio que, en canto tívome preto, quixo saber se eu era española. Ante min resposta afirmativa arrincouse a camisa, para susto de toda a comitiva, e deixou ver, acompañándoo dun sonoro berro e do signo da vitoria, a camiseta do Barça. Pasóuseme o medo e respondinlle co mesmo xesto e un sorriso, orgullosa do meu país. Lendo a condena de Messi pregúntome cal tería sido hoxe a miña reacción.