Ninguén morre como Echanove

Sandra Faginas Souto
Sandra Faginas MIRA E VERÁS

OPINIÓN

20 may 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Os espectadores queriamos un final digno para Miguel Alcántara, unha despedida enorme para o seu personaxe e deulla, como non podía ser doutro xeito, Juan Echanove. Que actorazo, que racho, que espida forma de facernos pranto, e que tránsito tan teatral. A morte de Miguel Alcántara (convertido neste gran final en Juan Echanove) foi dunha pureza tal que o público non puido máis que renderse a un actor que desde xa botaremos de menos nesta serie, capaz de bater todas as marcas e refacerse enigmáticamente, coas mesmas claves da vida mesma. Cos xiros inesperados e a violencia da dor contida, así foi a escena -moi buñueliana- da despedida de Miguel na súa Sagrillas natal, na soidade dun campo aberto, pegado a unha roca e en silencio. Só a música de fondo e os ollos abertos de morte fixeron deste momento televisivo un dos máis grandes dos últimos tempos, tamén por ese «non me fodas, Miguel; non me fodas» de Antonio, axeonllado, roto como só rompe un irmán. Velos aos dous, a Antonio e a Miguel, a Imanol e a Juan, na intimidade dese dramático final ha conseguido aliviarnos coa emoción das bágoas e permitiunos perdoar a Cóntame que teña deixado escapar para sempre a Miguelón. Miguel Alcántara morreu, viva Juan Echanove.