A moción de censura anunciada con prosopopeya por Iglesias xustificouse na existencia dun estado de excepción democrático, a partir do novo caso de corrupción que levou a prisión ao expresidente da Comunidade autónoma de Madrid. Non se trataría dun tumor illado, senón dunha metástasis que acadaría a todo o PP. Un modo de atraer a atención como árbitro da política. Ao día de hoxe non ten acompañantes para que prospere e no caso de que o propio Iglesias presentásese como candidato, a esixencia de mostrar un programa de goberno sería contraproducente para Podemos, que se desenvolve mellor na crítica do sistema que na súa substitución. Botar a Rajoy é un pretexto para interferir nas próximas eleccións no PSOE. Trátase de acurralar aos socialistas nun recuncho irrelevante da esquerda, quen queira que gañe, e en todo caso conseguir a súa repulsa a chegar a acordos co PP. Nese sentido Sánchez leva a palma. Non deixa de ser significativo que desde o PSOE teñan reprochado a Podemos ser o causante da permanencia de Rajoy por non ter votado a investidura de Sánchez que, polo que agora declaran, non era un imposible. Ten interese lembralo para o inmediato futuro segundo como resulten esas eleccións. Algo influíron xa as bravatas de Podemos nese sentido, ata o punto de que o ecuánime presidente da xestora tivo que lembrar a Sánchez que se Rajoy ha de ir declarar como testemuña no caso Gürtel foi pola presión e representación de «compañeiros» socialistas, os avogados que presentaron unha acción popular. Unha manifestación que proxecta serias dúbidas democráticas sobre a súa razón de ser e sobre todo sobre a súa utilización partidista. Esa insólita declaración dun presidente do Goberno no exercicio das súas funcións, terá un impacto negativo, tanto se sabía, coma se non decatar do que ocorría dentro do PP.
Con motivo do caso Lezo, Cidadáns uniuse co PSOE para pedir a reprobación do fiscal xeral e do fiscal anticorrupción. Un síntoma da inestable relación que teñen como socios do PP. E non habería de esquecerse do «márchese, señor González» aplicado a Rajoy por Rivera na frustrada investidura de Sánchez. Ata que punto pode aguantar a lexislatura nesas condicións? Está en condicións o PP para afrontar con suficiencia unhas novas eleccións, unha vez que sexan aprobados os orzamentos co apoio do PNV?
Con independencia do que diga a Xustiza, o estigma da corrupción vai acompañar ao PP. É certo que se interpretaron dun modo nesgado expresións do ministro de Xustiza, pero tamén que houbo advertencias dun tren de vida alarmante; nomeamentos endogámicos e cesamentos anulados polos tribunais. As secuelas non se eliminan con cirurxía. A súa raíz atópase nun modo de proceder acentuado pola maioría absoluta e a perda ou ausencia de conviccións que non acaban de recoñecer.