Chorar, mamar e ser nacionalista

Fernando Ónega
Fernando Ónega DESDE A CORTE

OPINIÓN

29 abr 2017 . Actualizado ás 10:35 h.

Que non se me enfade o profesor Blanco Valdés, pero os nacionalismos son rendibles no Parlamento español. Rendibles para os seus territorios, quero dicir. E bastante rendibles para o Goberno nacional, porque cando non se meten en fundamentalismos soberanistas, son os que permiten gobernar. Comprobámolo cando o PP ou o PSOE carecían de maioría e tiveron que botarse nas súas mans. E hoxe volvémolo a comprobar co acordo co PNV sobre os Orzamentos Xerais do Estado, non pechado cando escribo estas liñas, pero que todo o mundo dá por seguro. Como sempre, o Goberno haberase deixado algún farrapo de soberanía, pero pode presumir de sacar adiante as contas públicas. E ata pode presumir de que a corrupción non lle impide ter amigos… previo pagamento do seu importe.

Algún día haberá que sacar a calculadora económica para saber canto nos custou a estabilidade. E haberá que sacar a calculadora política para facer balance do custo en materia de unidade nacional. Pero isto é o que dixo Martínez Maíllo: os pactos, como os selados con Cidadáns, son lentellas. Os nacionalistas saben que poden pedir o que queiran, salvo o achegamento de presos, que un Goberno en estado de necesidade rematará por ceder na Cota, os investimentos e mesmo na ampliación do autogoberno. E, no caso actual de Rajoy, máis aínda, porque non quere que a Europa que agora tanto lle admira pérdalle o respecto por falta de socios ou por impotencia para facer os orzamentos.

Co cal, ¡que envexa das comunidades autónomas que teñen partidos nacionalistas non radicais e sábenos utilizar! Aí temos a Coalición Canaria, cunha soa deputada no Congreso, pero con enorme poder; un poder tan grande, que fixo que a vicepresidenta Soraya Sáenz de Santamaría viaxase ás illas para que lle pedisen pola súa boca, que ela diría que si. Polo escano da nacionalista señora Oramas, Canarias ben vale unha viaxe. Para mover os cinco escanos do PNV interveu o propio presidente Rajoy, porque só el pode ceder o que se cedeu.

¡Pobres, en cambio, as rexións que non teñen eses partidos! Nunca poderán soñar cun trato especial, sen falar de privilexios. Nunca poderán arrincar nada diferente do poder central, porque dependen dos partidos estatais e as súas estratexias. Non poderán sequera levantar a voz e ameazar con «un gran batifondo» como fixo o goberno valenciano para que o ministro de Fomento viaxe alí, a prometer que o ano que vén terán un trato mellor. Desta forma, o Estado é o gran promotor dos nacionalismos. Convérteos en defensores do pobo. É dicir, en defensores da súa nación. E non quero sinalar.