Iglesias , tan listo e incomprendido

OPINIÓN

29 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Sempre sucede o mesmo. Aparece un escenario cheo de oportunidades, e, mentres a maioría dos líderes bota man ás súas ocorrencias, sen estudar o problema, o profesional Pablo Iglesias enfráscase nos seus libros, fai esquemas e diagramas, descobre a pedra filosofal, e, nun alarde de transparencia e cooperación, propón unha acción fulgurante para salvar a España e beneficiar á xente. E que pasa? Que, no canto de comprender o seu patriotismo científico, e encomiar o seu liderado, saen os analfabetos políticos a desprezar ao xenio, ata ningunear as súas ansias de asentar en Celtiberia unha nova política feita para a xente. E así non hai salvapatrias que valla, nin unha Arcadia feliz para un pobo traballador humillado pola caste. 

Con todo, lamento dicilo, Iglesias ten razón. Porque el sabe mellor que ninguén que, nunha conxuntura tan deteriorada pola corrupción, despois dunha lexislatura dilapidada a mans do populismo, e doutra lexislatura sumida na ingobernabilidad máis desleal, deplorable e estéril, a maior e máis eficaz ameaza que cabe urdir contra o sistema democrático español é unha moción de censura, avalada por unha coalición de perdedores encabuxados e heteroxéneos, que dea ao traste coas escasas posibilidades que quedan de ser gobernados a puro ralentí. Tampouco se lle oculta ao espabilado Iglesias que a ocasión a pintan calva, e que os trens só pasan unha vez. E por iso propón aproveitar o momento para xerar un caos patriótico e revolucionario, facer inviable calquera solución electoral ou de consenso, e forzar a entrada dun Goberno populista, coñón e irresponsable que deixe a España maltreita para dous horribles decenios.

Iglesias sabe que unha moción de censura é a única forma infalible de desbancar ao PP; de encher España de indignados subvencionados e de okupas protexidos; de convocar referendos ilegais en nacións Lilliput; de pór o país en mans de empresarios acosados, de prensa controlada, de débeda errada e de moeda caprichosa. E sabe tamén, porque para iso estudou, que o seu ansiado paraíso só pode construírse -corruptio unius generatio alterius- sobre un gran caos instrumental e unha miseria constituínte.

¡E ten razón don Pablo! Porque, que sentido teñen os bloqueos infantís cando se pode voar o sistema nunha soa pasada? Rajoy non vai ceder, sabémolo todos, a beliscos e cambadelas. E por iso chegou a hora de seguir o exemplo de Trump e usar a GBU-43 da política, a moción de censura, para destruír un mundo e procrear outro. Pero só o valente Iglesias atrévese a propolo ante a incomprensión e a envexa dos seus covardes compañeiros de bloqueo. E por iso Rajoy segue aí, imbatible, gobernando como un casarío esta España atrasada e famenta que só Iglesias quere redimir.