É legal e lexítima. Pero excepcional. Por iso hai xa 30 anos que o Parlamento debateu a segunda e última moción de censura da democracia española. A do 80 -o PSOE de Felipe González contra Suárez- e a do 87 -o PP de Hernández Mancha contra González- tiñan moito de posta en escena e intento de asentar liderados. Esta de Podemos contra Rajoy non expón ningunha dúbida de que está feita a maior gloria de Pablo Iglesias . Nunha cousa son calcadas: as tres nacen condenadas ao fracaso.
A fervenza interminable de casos de corrupción que recobra intensidade estes días pon ao presidente do Goberno nunha posición difícil. A súa dubidosa dilixencia no control de cargos do partido seguro que merece a censura de millóns de cidadáns, mesmo de moitos dos que, tapándose o nariz, volvérono votar non fai moito. E merecerá o reproche e a reprobación dos seus rivais políticos. Na rúa, no Parlamento ou onde sexa. A situación é gravísima, non hai dúbida. Pero esta moción de cesura son fogos artificiais. Non vai prosperar.
Pablo Iglesias , cuxa formación non pasa polos momentos de maior tranquilidade interna, quere sacar tallada da conxuntura. Interésalle evidenciar o barullo que hai en PP, os desmáns dalgúns ao abrigo das ás da gaivota e as responsabilidades políticas que correspondan a Rajoy. Pero quizais interéselle máis meter outro rejonazo ao PSOE, o rival ao que talvez xa acabase de engulir se Pedro Sánchez seguise onde estaba. Iglesias quere forzar un espido integral dos socialistas en pleno proceso de primarias. Quere seguir marcando o paso a todo o mundo, aínda que a efectividade da súa moción sexa igual a cero.