Bienaventurados os que vivides na aldea, que estades libres de toda contaminación, física e moral. Bienaventurados os que non tedes teléfono nin usades redes sociais, porque sodes máis difíciles de espiar. E bienaventurados os que non tedes amigos, porque un amigo neste tempo é un perigo. Sobre todo, se falas con el. É que neste frenesí da corrupción falas por teléfono dos partidos do Dépor, do Celta ou do Lugo e tes dúas seguridades: unha, que alguén che escoita, e outra, que alguén analiza as túas palabras por se conteñen algunha mensaxe oculta. Se envías wasaps, ocórreche o mesmo. Sucedeulle ao mesmísimo presidente do Goberno e acáballe de ocorrer a Rafael Catalá: desexoulle a Ignacio González que se acabasen as leas, sen dicir cales, e case parece un cómplice do saqueo da Canle ou o vendedor do ático de Estepona.
Aquí píllanche unha mensaxe dicindo «bos días» a un imputado e van por ti. Se es ministro ou asimilado, cáeche amais todo o poder mediático e os demais partidos ponse a pedir a túa dimisión. «Nin un minuto máis no seu posto», reclama o portavoz do PSOE, Antonio Hernando. O máis complicado despois é atopar unha explicación do «bos días». Habería que montar en cada ministerio un gabinete de explicacións para que non suceda o que lle ocorreu a Catalá: que ten que montar unha teoría sobre as intencións dun SMS. E non digamos o de Zoido: que ha de confesar que o seu secretario de Estado fai as reunións ás 9.30, co rexistro aberto, non como antes, e non se se se refire a Franco, Felipe , Zapatero ou Aznar.
Como sexas delincuente potencial e ocorrer expresar a túa simpatía por determinado nome, «un tío serio e bo», cargáchescho. Xa pode ser, en efecto, un tío serio e bo, que o contaminaches para toda a súa vida: sempre quedará a dúbida de se o nomeou un justiciable ou o fiscal xeral do Estado. Xa me empeza a intrigar de onde sae tanto persoal para facer tantas escoitas e en que almacén gárdanse tantos testemuños. Non me estraña que o xuíz Eloy Velasco quéixese de falta de medios, porque só con escoitar cada día o que despois se publica, váiselle unha xornada laboral.
Así que o devandito: felices os que vivides na aldea. Pero non do todo, porque lin que hai televisores que che gravan mentres estás vendo a televisión. Eu, polo si ou polo non, tápome a cara cada vez que abro o frigorífico, non sexa que me vexa un confidencial. O Montoro, ao que interesa moito o que vou beber. O Gran Hermano non é un programa da tele. É un retrato da vida real. E as gravacións son a banda sonora da corrupción. Pero grazas a elas sabemos unha parte do que se rouba neste país.