O extravagante chío co que Pedro Sánchez interpreta o resultado das presidenciais francesas do domingo demostra que estamos ante un iletrado, un farsante ou, o máis probable, as dúas cousas á vez. Vexamos o texto do seu inefable comentario: «Se a socialdemocracia se desdibuja, os votantes abandónannos. Só desde a esquerda e con credibilidade seremos alternativa á dereita».
Aínda que é doado entender que, metidos en fariña, os tres candidatos socialistas teñan tratado de arrimar o ascua francesa á súa sardiña, Sánchez fíxoo con tal descaro e mendacidad que aquela se lle volveu un tizón incomestible. Porque se algo demostrou a primeira volta das presidenciais, mal que lle pese ao exdirigente do PSOE, é que a vía intentada polo candidato Benoît Hamon, idéntica á de Sánchez en España, conduciu ao socialismo francés a un desastre clamoroso: ese 6 % que supón o peor resultado do PSF en ¡medio século!
Tras as primarias socialistas para elixir candidato á presidencia do país, celebradas en xaneiro deste ano, Benoît Hamon, representante da esquerda do PSF, impúxose a Manuel Valls, que lideraba o sector máis moderado, cunha vantaxe substancial: 59 % fronte a 41 %. Hamon situaba a oferta socialista tan claramente á esquerda que a súa proposta estrela era o establecemento dunha renda básica universal de 600 euros, a mesma que foi defendida en España por Podemos e á que, por obviamente insostible, mesmo Podemos acabou por renunciar.
Foi ese Hamon o que, co seu izquierdismo, levou ao PSF a unha derrota verdadeiramente histórica. E aínda que é verdade que algúns apoios socialistas terán emigrado cara ao antisistema Mélenchon, abonda analizar os movementos de voto no conxunto do país para concluír que o groso dos votantes socialistas fuxíronse cara á posición centrista e moderada representada por Macron.
Xa que logo, é certo: se a socialdemocracia se desdibuja, os votantes abandonan aos partidos socialistas. Pero a solución non consiste en virar cara á esquerda, como propoñen o exlíder socialista español e o esnaquizado Hamon en Francia, senón todo o contrario. Só desde a moderación (a de Macron) é posible construír maiorías de goberno. Para o outro, para aproveitarse do cabreo dos indignados, darlles a razón, dicir que todo é un desastre e que hai que pór o sistema patas para arriba sen máis alternativa que un populismo desbocado, xa están Mélenchon e o seu amigo Pablo Iglesias .
Coa demagoxia dun e outro talvez logre gañar Sánchez as primarias, pero, como a de Hamon, será a súa unha vitoria pírrica, o inmediato antecedente dun desastre sen paliativos: o xa consumado dos socialistas franceses ou o previsible dos laboristas ingleses do radical Jeremy Corbyn, que van 25 puntos por detrás do Partido Conservador nas enquisas.