Imaxino ao político corrupto como ao Guy Pearce de Memento . Incapaz de almacenar recordos, só operativo para a memoria sensorial, sempre ávido dos praceres que procura a mordida: mansións, safaris e cacerías, coches de luxo... Ha de ser así. Cuesta visualizar a un sociópata en cada vándalo que decidiu meter a man na caixa de todos. Son demasiados. Non pode haber no rodo ibérico tanta bipolaridade. Tanto barón Ashler presto a defender en cada aparición pública a súa integridade e as dos seus, para clamar pola honestidade dos seus gobernos á vez que facturaban maletíns a Suíza. Só a desmemoria pode soster tanto cargo de conciencia, tal volume de sucidade e latrocinio.
Ou se cadra me equivoco e é en realidade un exceso de memoria o que ha laminado a integridade dos centos de cidadáns procesados polos tribunais patrios. Cerebros prodixiosos como aquel Funes de Borges ou o Grove ambulante de Oliver Sacks. Memorias eidéticas que permiten procesar coa precisión sistémica dunha táboa de Excel cada sobre recibido, cada conta aberta nas Caimán, brillantes Moriartys superdotados para a manipulación de seres humanos, eses que logo son incorporados á máquina do barro. Non estaría de máis saber que hai detrás desta traxedia colectiva. Se é amnesia selectiva ou unha academia criminal a que explica as nosas vergoñas.
Seguramente teña razón César Casal ao soster que abonda con acudir á tradición literaria para atopar unha razón de ser do corrupto español. O Lazarillo de Tormes, Guzmán de Alfarache... Regalaría un par de nóminas por unha tarde cos pais da novela picaresca. Por observar a súa cara de asombro ao ver que, séculos despois, os seus descendentes perfeccionaron o método. Á fin e ao cabo, o novo pícaro xa non rouba para comer, senón para veranear no lago Como. Unha traxedia como outra calquera.
Ao paso que imos, con tanta miseria circulando ao noso ao redor, teremos que resignarnos a crer aquilo que escribía Ruiz Zafón: «Hai épocas e lugares nos que non ser ninguén é máis honorable que ser alguén».