Como a gripe aviaria ou a praga da couza guatemalteca da pataca, a corrupción esténdese silenciosamente ás máis transcendentais institucións do Estado. Chega a todos os recunchos, imprégnao todo, contamínao todo e ameaza con facerse forte porque tampouco é que esteamos a pór todos os medios para erradicala. E a non moito tardar, pode chegar o día en que xa nos resulte imposible derrotala.
Criámonos/Criámosnos que o suborno e a corruptela era cousa duns cantos empresarios e outros cantos políticos. E nesa crenza estivemos ata hai algún tempo, cando xa albiscamos que a cousa tiña visos de ser moito máis seria. As últimas semanas acabaron coa nosa inocencia. Un non pode evitar estremecerse ao saber que desde o despacho do ministro Rato fixéronse turbios negocios; ou que o fiscal anticorrupción tratou de frear unha investigación para favorecer a un imputado. E o estremecemento é aínda maior ao coñecer que un xuíz alertou do seguimento á familia González e que quen hoxe se atopa entre reixas tivo un «encontro moi interesante que non pode contarse por teléfono» cun secretario de Estado. Por se todo isto fose pouco, aparece o compi yogui e ata se sospeita de Zaplana, outro ministro; outro empresario, o insigne Villar Mir e da delegada do Goberno en Madrid, Dancausa.
Non só resulta difícil de explicar, senón de entender como fomos capaces de chegar ata aquí. Podemos ter fe cega en xuíces e fiscais para acabar con este bochorno, pero eles sos van ser incapaces de facelo. Porque a corrupción xa a temos incrustada no noso sistema democrático; nas máis importantes institucións. Estamos empapados de lodo e cochambre.