Francia votou. E sabemos quen gañou, Macron e Le Pen, dous candidatos que non pertencen aos partidos tradicionais. Dous valores emerxentes aos que podemos aplicar as etiquetas de nova política, pero que reproducen roles tan vellos como a humanidade, o do misterioso mozo sedutor atrápalotodo, que di aos votantes o que queren escoitar e non se compromete ; e o do falcón que canaliza a indignación e o odio con populismo.
Aos franceses séguelles interesando a política. Demóstrao a elevada porcentaxe de participación, en torno ao 80 %. Ese dato é demoledor para os socialistas, os grandes perdedores da cita coas urnas de onte. Apenas lograron o 6 % dos votos. E se bótase unha ollada ao mapa electoral, desapareceron como forza política relevante en todo o territorio galo.
A súa crise é tremenda. E lembra á hecatombe que en 1982 sufriu a UCD en España. A coalición centrista pasou do Goberno ao 6 % dos votos. O PSF pasa do Elíseo á marxinalidade. E iso como se explica? Quizais cruzando o charco e comparando a elección de Hollande, que prometeu ser un presidente diferente e alternativo, coa de Obama. E trazando unha analogía entre o que pasou nos últimos cinco anos no país galo co que ocorreu coa designación de Hillary Clinton como candidata presidencial.
Hai un común denominador, a desmovilización dos mozos e de moitos desencantados, e moitas incógnitas ao redor da socialdemocracia. Por que sufre máis que os seus rivais de dereitas? Polas súas contradicións internas? Por expor unha ecuación difícil de soster nestes tempos de recortes, austeridade sen concesións e globalización? Por non ter un relato claro? Ou por, citando ao mestre Benedetti, confundir táctica e estratexia?
Ninguén ten por agora a resposta, pero o feito indiscutible é que os socialistas están en franco retroceso. E que esa tendencia contribúe a xerar a sensación de que os electorados se están derechizando. En Francia a suma dos votantes de Mélenchon e Hamon non chegan apenas superan o 25 %. Para valorar correctamente a cifra hai que ter en conta o que din as enquisas (que nestas eleccións acertaron), hai un gran transvasamento socialista cara a Macron. Buscaban ilusión? Apostaron por el para parar a Marine Le Pen? Dando por descontado o triunfo do centrista na segunda volta, haberá que ver que pasa nas futuras eleccións lexislativas galas de xuño. Seguirá o ascenso da ultradereita? Caerá aínda máis o PSF? Resucitará? Crearase un novo espazo político gañador ao redor do probable presidente? E que pasará cos esquerdistas? De momento non teñen nada claro a súa participación na fronte anti Le Pen. A súa retórica impídelles apoiar claramente a Macron, a quen retratan como banqueiro. Haia ou non haxa un respaldo explícito, que farán os seus votantes eurófobos? Ir coa Fronte Nacional? Ese día será coma se unha lexión de gatos afiase as uñas rabuñando a alma da esquerda. Moi doloroso.