Entras na Wikipedia, buscas Esperanza Aguirre e Gil de Biedma, e atópasche con que é Grande de España polos seus títulos nobiliarios. Hoxe parece unha ironía. A Grande de España viuse obrigada a renunciar ao seu último posto, o de concelleira no Concello de Madrid, polo saqueo da Canle de Isabel II. É a primeira vítima política en activo dese saqueo. Explicouno con certo dramatismo: Ignacio González fora o seu home de confianza, o seu colaborador, a persoa á que encomendara a xestión administrativa dos moitos e notables cargos que ocupou desde os anos oitenta. González mentiulle cando lle pediu explicacións sobre os rumores dos seus tropelías económicas. E Esperanza Aguirre -escribímolo hai uns días- confiouse e séntese enganada e traizoada, pero cun grave fallo persoal: «Non vixiei todo o que debía». Hai unha responsabilidade invixiando .
Debo dicir que falei con ela en faladoiros de televisión sobre esa responsabilidade e nunca a negou. Mesmo a admitía antes de que estalase o caso Canle. O seu discurso era sempre o mesmo: ela, persoalmente, non cometera ningún acto ilícito, pero tampouco soubera ver o manejos da Gürtel, da Púnica ou dos alcaldes corruptos da súa comunidade. Sei, por outras vías de información, que cando alguén lle denunciaba o que presuntamente facía Ignacio González, respondía algo así, ao estilo Van Gaal: «Hai que pensar positivamente, non facedes máis que divulgar cousas negativas». A inocencia de dona Esperanza no mal sentido da palabra. Ao final foi vítima de si mesma e da súa inxenuidade, aínda que pareza incrible nunha persoa tan experimentada e de tan longa traxectoria.
Pero, se isto parece incrible, para o común dos cidadáns é aínda máis incrible que todo o ocorrido na Comunidade de Madrid, todos os escándalos, todo o diñeiro roubado, todos os cargos públicos implicados, todas as comisións ilegais cobradas, todos os supostos de financiamento ilegal do PP, producíronse baixo o seu mandato. Será mala sorte, será froito dunha época sinistra de latrocinio xeneralizado e de confusión do público e o privado, pero esa é a realidade. Aguirre non tiña nin desculpa nin escapatoria. Podía resistir máis tempo -eu pensei que o faría-, pero o seu destino era insalvable porque, ademais, era imposible que o PP lle deixase repetir como candidata.
Así remata a biografía política dunha muller que foi sinónima de maiorías absolutas. A súa dimisión só deixa unha dúbida: é a única que debe dimitir por non ter vixiado bastante aos seus colaboradores? Hai máis responsabilidades in vixiando que se deben esixir? De momento só o podo preguntar.