Foron sinceras as bágoas da expresidenta tras a súa declaración no caso Gürtel?
18 may 2017 . Actualizado ás 16:07 h.E Esperanza Aguirre non colleu o seu fusil. Colleu as súas bágoas e, compungida coma se estivese nun enterro, espallounas entre os xornalistas. Antonio Ferreras púxose a preguntar aos seus interlocutores se eran sinceras ou eran de crocodilo. E todos, ou a maioría, coincidían: Esperanza Aguirre é unha gran artista que perfectamente podía facer unha representación lacrimóxena. Eu creo que non. Podería dicir que correspondía ás bágoas de Ignacio González, tan reproducidas estes días, cando agradecía á señora Aguirre todo o que lle ensinou en política. Saloucos con saloucos páganse. Pero creo coñecela bastante para saber que só chora cando ten que chorar.
Onte tiña moitos motivos para facelo. Tiña un ambiental, que era o escoitado e o lido pola mañá: que onte mesmo tiña que dimitir, que se rematou o aguirrismo ou que era o fin do seu imperio. Tambores de derrota que derruban ao máis valente. E tiña outro motivo persoal: os vídeos que lle lembraban a súa alianza con González, a confianza que puxera nel, o moito que lle quería, a perfecta parella política que fixeron no seu tempo de viño e rosas. E todo iso se derrubaba. Como na famosa película, durmira co seu asasino e foi incapaz de detectalo. Foi tan confiada, que nin sequera se fixo a pregunta da copla: «De onde saca pa tanto como destaca».
Esa foi a parte máis visible do drama que xea o corazón do PP. E Aguirre, a personalización dos episodios que arruínan a imaxe dese partido. É realmente insólito, pero expresivo, que saias dun interrogatorio xudicial da Gürtel e á porta fáganche un interrogatorio xornalístico sobre Ignacio González. É moi humillante descubrir que, mentres ti tratas de servir ao país o mellor que podes e sabes, debaixo ou ao lado do teu despacho os teus fieis colaboradores están a repartirse un pastel indecente. E é moi decepcionante non ter crido os rumores, pensar que todo era unha invención de xornalistas carnazais, e descubrir que os rumores eran certos. Aguirre non se levou un euro ilegal, seguro. Pero, por confianza boba, permitiu que outros llos levasen de grandes cantidades.
Esperanza é, pois, a muller seducida e enganada, talvez a inocente que se deixou enganar; exactamente o mesmo que Rajoy. O que sucede é que Rajoy ten máis amorne. Se non sabe que dicir de Ignacio González, alega que non ten nada que dicir de momento. Se lle preguntan pola súa citación como testemuña da Gürtel, asegura que acudirá encantado. E pon tan boa cara que se cadra se alegra do de Ignacio González. É un inimigo menos. Só fai falta demostrar que o seu caso non é unha corrupción do PP, senón un asunto persoal.