O espectáculo vai ser entretido. O de menos é que o xuíz cite a Rajoy como testemuña da Gürtel. O importante é o cirio que se vai montar. Se acode persoalmente ao xulgado, haberá máis cámaras que no enterro de Lady Dei. Intentarán acreditarse máis xornalistas que se Trump entrevistásese co presidente de Corea do Norte. E sería a imaxe máis exportada desde as celebracións do Mundial de fútbol. Un presidente do Goberno en activo sentado no banco, aínda que sexa como testemuña, é algo que non viron os nosos ollos. Se Rajoy declarase por videoconferencia, o espectáculo sería menos rechamante, pero con parecidos efectos. Pódese aventurar un primeiro comentario doado: o presidente volveu ao plasma.
Don Mariano Rajoy probablemente dirá o que dixo sempre: que el non pagou nin cobrou en negro; que non tivo coñecemento da existencia nin do manexo dunha caixa b; que, se a houbo, terá sido de Bárcenas, ou que canto fixo como dirixente do PP foi prescindir de quen utilizaban á súa formación política para enriquecerse. Talvez iso é o que anuncia a fiscal cando cualifica a declaración como «nin útil, nin necesaria, prescindible e reiterada». E talvez iso sexa o que remarca a Avogacía do Estado cando nega que o señor Rajoy teña tido participación na xestión dos contratos do escándalo. Pero que importa o que diga? Importa a explotación da chamada a declarar. Aí teñen a Pablo Iglesias , que inaugura a pirotecnia rendibilizando o tramabús: «A citación é unha mostra máis de que existe unha trama».
Á vista do ambiente, debeu o tribunal aceptar a petición dunha das acusacións particulares? Eu creo que si. Todo o que sexa achegar testemuños para esclarecer un dos grandes escándalos de corrupción pendentes de xuízo será luz que se guinde. Toda a colaboración que o presidente poida prestar á Xustiza será un servizo a este país. E será unha especie de prólogo ao que terá que declarar na comisión de investigación do Congreso dos Deputados.
O que está sen explicar é por que o mesmo tribunal negou dúas veces esa comparecencia e agora acéptaa sen que nada teña cambiado. O que chama a atención é que se produza a mesma situación que coa infanta Cristina: a coincidencia de defensa, Avogacía do Estado e Fiscalía fronte a unha acusación particular. O que podemos aventurar é que, se había un proxecto de reducir o papel das acusacións particulares, agora será máis difícil facelo porque parecerá unha vinganza.
E no que hai que insistir é que o presidente declarará como testemuña, non como investigado nin moito menos como acusado. Témome que haberá que lembralo máis dunha vez.