En Kaffrine hai un campo polvoriento de terra vermella onde se xoga ao fútbol. Alí, ata hai menos dun ano, estaría Moussa dando patadas a un balón. Un pobo do interior de Senegal, réplica de tantos lugares do África da miseria, do que saíu xunto á súa nai para reunirse, por fin, co seu pai, que atopara na Coruña un traballo para procurarlles unha vida mellor que a que el coñeceu ata que escapou de alí fai catro anos nunha patera. Pero a Moussa, 17 anos, ganas de seguir xogando ao balón e a ilusión de aprender un oficio, tragoullo o mar no Orzán unha tarde de fútbol e praia cos amigos da súa nova cidade.
Unha historia de ilusión e sacrificio truncada pola morte dun rapaz que, polo que contan os seus profesores, os amigos, o adestrador do seu equipo, vía un horizonte. Lonxe daquel lugar polvoriento, de casas febles e sen oportunidades, no que seguro que deixou tamén afectos e moitos recordos. O lugar ao que os seus pais, azoutados agora por unha dor inmensa, queren que regrese Moussa para sempre. Porque a terra que os expulsou é, ao fin, o único que talvez lles ofreza algo de seguridade e acougo nestes momentos. Non importan as penalidades do pasado no seu país empobrecido; dúrao que teña sido a separación da familia cando o pai de Moussa embarcouse nunha patera; a angustia de verse a piques de naufragar cando xa divisaba a costa do pretendido paraíso; os padecementos nun traballo no que os cabos e o salitre lle curtieron as mans. Porque nada hai que endureza o corazón para resistir unha pena tan grande.
Moussa e os seus pais son, en realidade, vítimas da desigualdade. Que teñan polo menos o consolo do noso pranto.