Mariano Rajoy ten basicamente tres fotos: a de presidente do Goberno en España, a de apreciado gobernante en Europa e a que estes días se publica, co seu pantalón curto, as súas zapatillas e a súa camiseta de deporte. As dúas primeiras entran no seu soldo, aínda que son as que pasarán á historia. A terceira é a máis suxestiva. As vacacións non serían vacacións sen esa imaxe do presidente camiñando pola Ruta dá Pedra e dá Auga ao lado de José Benito Suárez. Algún día haberá que levantar alí un monumento ou pór unha placa que lembre aqueles paseos presidenciais. Houbo un tempo en que un posado en bikini de Ana García Obregón en non se que praia inauguraba oficialmente o verán. Nos últimos anos, o paseo de Rajoy por terra da súa terra é o sinal oficial de que España está de vacacións.
«Galicia inspírame», dixo nalgunha ocasión, e eu imaxínoo mirando as árbores centenarias, que aguantaron temporais e secas e seguen aí, dando sombra ao camiñante. Resistiron, e de aí vénlle a el a paciencia para resistir. Cada mañá contempla o camiño, que é longo e con tramos de dureza, como a lexislatura, e o gobernante lembra o seu despacho, os pactos que non se acaban de pechar ou cumprir, e el conclúe, como o verso de Manuel Machado, «mentres hai camiño alante, o caso é andar e andar». De súpeto crúzase un merlo, o gobernante pensa no seu niño escondido nun sebe, e aprende del a discreción e o disimulo, coma se vise voar a Puigdemont.
¡Uy, Puigdemont! Que estará a facer Puigdemont mentres el avanza polo seu carreiro de soidades? Estará a tramar algo, estará maquinando algo, debería traelo a Ribadumia, lonxe do poder e a ambición, debería traelo con Junqueras, que Galicia serena a alma e fai ver que hai vida máis aló de Cataluña. Pero o gobernante aparta de si esa imaxe, esa lea, que estamos en Semana Santa. Só lle pregunta a José Benito Suárez se cre que o Goberno o fai ben en Cataluña, e José Benito, que segue vivindo en Galicia, respóndelle : «Tedes días, Mariano, tedes días».
Á volta da camiñada, o gobernante pon o telexornal. Ve que a ocupación hostaleira é a máis alta que se lembra. Oito ou nove millóns de desprazamentos por estrada. Hai cidadáns aos que poñen o micrófono e parecen felices nas súas escapadas a pobos e praias. As procesións están a rebentar. Sente a tentación de pedir a un xornalista que lle entreviches para dicir que todo iso é froito da recuperación económica. Lamenta non poder dicir que España vai ben, porque parece un plaxio de Aznar. E cando se empezaba a relaxar, apareceu no televisor a beira efixie de Puigdemont. Nunca é completa a felicidade.