A Rexión de Murcia converteuse nunha especie de laboratorio no que leva a cabo unha sorte de experimento científico cuxo obxectivo último é determinar cal é o grao máximo de bobada que se pode acadar en política. Sen que exista unha razón de peso, e sen que ninguén teña sido capaz explicar por que, o PP hase metido en Murcia nun verdadeiro xardín no que parece perdido e con graves dificultades para atopar a saída. Un labirinto que se embrolla cada día máis e que ameaza con converterse nunha grave crise de Goberno que afecte a toda España.
A orixe deste desatinado enredo sitúase nun feito moi simple. O expresidente de Murcia, o popular Pedro Antonio Sánchez, que gobernaba en minoría grazas ao apoio de Cidadáns, foi imputado por prevaricación, malversación de caudais, fraude e falsidade. Un feito que en por si lle obrigaba a dimitir, segundo o acordo de investidura asinado entre ambos os partidos. Pero é que, ademais, el mesmo comprometeuse publicamente a deixar o cargo se resultaba imputado. En coherencia, tería abondado con que presentase a súa dimisión, aínda defendendo a súa inocencia, para que a crise se resolvese de inmediato e o PP seguise gobernando. Pero, en lugar diso, Sánchez aferrouse ao seu cargo. E, inexplicablemente, e a pesar do acordo asinado, Mariano Rajoy e a dirección do PP apoiáronlle, asegurando que Sánchez non ía renunciar en ningún caso.
Unha decisión tan arbitraria como absurda, que só serviu para que Cidadáns acabase humillando ao PP obrigándolle a retractarse e a facer dimitir a Sánchez baixo ameaza, -igualmente incongruente, por certo-, de entregar o Goberno de Murcia ao PSOE pactando tamén con Podemos. Algo que os de Rivera xuraron que non farían xamais. E que serviu tamén, de paso, para que se puxese en dúbida o compromiso de Rajoy e do PP contra a corrupción. Pero, consumado o esperpento, con Sánchez dimitido -e imputado de novo no camiño por graves delitos nun caso diferente-, o asunto parecía solucionado coa decisión máis obvia, a de situar na presidencia de Murcia a outro dirixente do PP co respaldo de Cidadáns.
Pero non. Populares e laranxas parecen non ter suficiente e prolongan o culebrón. En lugar de pasar páxina e gozar da súa vitoria política, Cidadáns sobreactúa e descólgase coa esixencia de eliminar inmediatamente o aforamento de deputados en Murcia -no canto de expor un pacto no Congreso para toda España, como sería lóxico-, se o PP quere o seu apoio na investidura do substituto de Sánchez. Algo que convertería á rexión nunha illa con normas políticas e xudiciais distintas ao resto isto do país. E o PP remata a faena contestando o absurdo con algo aínda máis absurdo: cámbioche a retirada de aforamentos en Murcia pola prohibición de que partidos e sindicatos poidan pór querelas contra os políticos. É dicir, máis munición para os que acusan ao PP de protexer aos corruptos. Que alguén lles diga que deixen de facer o ridículo.