O temor, cóntanme amigos socialistas, rende no PSOE ante unha posibilidade que xa ninguén se atreve a descartar. E se Sánchez gaña as primarias? Tal vitoria sería a de quen, desde un izquierdismo sobrevindo (¡que inmensa cara dura!), pon a caldo ao establishment socialista, para acabar facéndose con el. Sánchez compite de feito, cada vez máis, como un outsider, un candidato que se sitúa en realidade fóra da organización para reconquistarla coa axuda dunha tropa que xa non se identifica coa inmensa maioría de quen hoxe a representan no ámbito nacional, autonómico e local.
Por iso, se finalmente chega a producirse, a vitoria de Sánchez traduciríase, de dereito ou de feito, segundo sábeno os máis sensatos socialistas, nunha escisión no PSOE. Ou alguén se imaxina aos que hoxe critican ao defenestrado dirixente, coma se xa non fose en realidade un auténtico membro do partido, apoiándoo mañá como candidato á presidencia do Goberno? Poderían facelo González, Guerra, Rubalcaba, Zapatero , os actuais dirixentes rexionais ou locais ou os que hoxe controlan o grupo parlamentario socialista? É imaxinable que impulse a súa candidatura a presidente o xornal que, tras ter favorecido a todos os candidatos socialistas á Moncloa, desautorizou a Sánchez con extremada dureza por desprezar os intereses de España e o seu partido e pensar só nos seus?
A eventual vitoria de Sánchez sería devastadora, en todo caso, para o que foi durante catro décadas uno dos dous grandes partidos españois -o que durante máis tempo gobernou este país?, non só polos seus efectos, senón tamén como síntoma do que durante a última década ha ocorrido no PSOE. Pois se, contra todo o seu aparello interno e case todo o seu poder institucional, Sánchez vencese co apoio dunha maioría dos militantes, xa ninguén poderá negar a envergadura da metamorfose dunha forza política que se ha ir radicalizando sen parar desde a chegada de Zapatero á presidencia do Goberno.
A vitoria de Sánchez sería, xa que logo, a expresión de que a maioría dos militantes socialistas séntense dun partido que pouco ou nada ten que ver co que gobernou España entre 1982 e 1996. Ou, para dicilo claro e pronto, que se senten dun partido que está moito máis preto de Podemos que do que fose o PSOE de González, Guerra e compaña.
O PSOE atópase, sin duda, no momento máis delicado da súa historia. Non hai ningunha seguridade de que se gaña Díaz sexa capaz de unir un partido esnaquizado e de levalo ao terreo da moderación, onde unicamente podería vencer nas xerais sen a insoportable hipoteca de Podemos e o independentismo. Só a hai de que se gaña Sánchez, o partido terá consumado unha ruptura interna que Zapatero comezou e cuxas terribles consecuencias se deixan agora sentir traxicamente.