Ler na última homilía de ETA que quen non apoian o que os pistoleiros chaman «proceso de desarmamento» son os «inimigos da paz» é nauseabundo, vomitivo. Moito máis do que calquera persoa de ben debería ter que soportar aos catro pelagatos que quedan a unha banda de asasinos cuxa achega á nosa historia é sobrecogedora: sesenta anos de terror.
Pero sexa: fiel ao delirio político co que ETA xustificou a comisión de miles de crimes, ninguén podía agardar que os malfeitores fosen aceptar que foron vencidos polo Estado de dereito e a sociedade española, que, dando ao mundo un admirable exemplo de coraxe, foi capaz de resistir durante máis de medio século a covarde acometida dos encapuchados sen ceder á súa chantaxe. ETA, está claro, vive unha alucinación: vender a súa derrota como un armisticio entre dous exércitos que finalmente se avienen a pactar unha paz digna para ambos os combatentes.
Tal foi o obxectivo desa mascarada -a «entrega das armas»- que onte tivo lugar: botar terra sobre a carnicería etarra mediante unha especie de novo abrazo de Vergara, como o que puxo fin á Primeira Guerra Carlista en 1839. Iso permitiría a ETA, reducida polo Estado de dereito a unha mera pantasma que pasea as súas cadeas, non só tratar de conseguir vantaxes para os seus presos e fuxidos, senón de reconstruír a historia da banda, presentando a súa desvarío -o dun atallo de fascistas- como a fazaña patriótica dos mellores fillos dun pobo en loita pola súa liberdade.
Que os etarras estean nesa estratexia de manipulación obscena do pasado para asegurarse algún futuro só estrañará a quen descoñezan a natureza esencialmente totalitaria da súa acción: impor a tiro limpo as súas ideas. Que teñan atopado para iso os etarras o apoio de Bildu, os sindicatos nacionalistas e o PNV non pode tampouco escandalizarnos, pois, a pesar das súas diferenzas, mentres uns axudaban a ETA a axitar a árbore outros se dedicaban a recoller as súas noces. Pero que a ese xogo, indecente para as vítimas e a sociedade que resistiu a intimidación da goma 2 e as pistolas, uniuse o PSE, perseguido por ETA con verdadeira saña e deixado á súa sorte polos cómplices e amigos dos criminais, é algo que a quen admiramos e aplaudido a coraxe durante tantos anos dos socialistas vascos énchenos de tristeza, de indignación e de dor.
A imaxe de Otegi (¡Otegi!) sentado tras unha militante socialista no acto de presentación dun documento sobre o desarmamento de ETA constitúe sin duda unha gran vitoria da banda: os victimarios e as súas vítimas, de xeito conxunto, na defensa dunha suposta paz, tras a que os terroristas tratan de esconder o inmenso mal que fixeron, a ignominia da súa historia e a radical inutilidade dos crimes duns canallas que xogaron á guerra con armas de verdade.