Recentemente entrado o 2014 publiquei aquí un artigo (O despropósito dos exames de xaneiro) no que, entre outras tolemias, incluía a consistente en examinar aos nosos universitarios inmediatamente despois de Nadal. O 14 de maio completei aquela reflexión cun texto tamén moi crítico co sistema que os estudantes viñan padecendo tras a infausta reforma boloñesa: En E …o despropósito dos exames finais subliñei outros dislates constatables por calquera a quen lle importen os alumnos: dun lado, a división do curso en dous semestres, que dan en realidade en dous cuadrimestres tendentes a reducirse a dous trimestres; doutro, que «coma se aínda fosen bachareis, os alumnos sen nada pendente han de examinarse de cinco, seis ou sete materias en pouco máis de dúas semanas, o que é unha supina crueldade, impropia dunha Universidade digna de tal nome».
Eses artigos tiveron unha acollida oposta entre o alumnado e as súas familias e unha parte do profesorado e as autoridades académicas. Os primeiros seguíronos con moito interese e iso ata o punto de que o texto de xaneiro, con máis de 152.000 consultas, foi a sexta noticia máis lida no 2014 en lavozdegalicia.es. Pola contra, non poucos colegas e autoridades académicas torceron o bigote: os meus artigos parecéronlles desleais coa Universidade, cando non propios dun traidor. A cousa chegou ao extremo de que un reitor galego me cualificou de «antisistema» -unha das poucas cousas das que non me acusaron aínda-, e outro tivo a impertinencia de lembrarme que cometera un pecado do que aínda non me arrepentiu.
Pois ben, arrieritos somos. Segundo informaba onte este diario, a Universidade de Santiago amplía agora o período de exames de dous a seis semanas para «aliviar aos estudantes» e evitar o escándalo que eu denunciara: que un alumno teña dous exames o mesmo día; ou dous, tres ou mesmo catro nunha única semana, situación que as autoridades agora consideran, ¡non sen tempo!, unha «verdadeira barbaridade». Cabe agardar, tras tan rápida decisión, que para acabar con outros disparates (exames de xaneiro, a acumulación de todos no medio ano ou a existencia de dez, once ou doce materias por curso) non haxa que agardar outros tres anos.
Non lles negarei, a fuer de sinceros, que a corrección deses dislates suporía para min, tras denuncialos, un certo desagravio fronte á catarata de descualificacións (unhas previsibles e outras, por inesperadas, dolorosas) que houben de sufrir polo nefando pecado de pensar pola miña conta e non ir, como Vicente, tras a xente. Pero recoñecida esa pequena vaidade, valoraría infinitamente máis a vantaxe que iso suporía para miles de alumnos que non merecen o mal trato que por inepto sectarismo boloñista veñen recibindo. Os mesmos alumnos aos que intento servir co meu modesto saber e entender desde hai xa 36 anos.