Okupación escríbense con ka e sen comiñas. Así se acuñou para singularizar unha acción que, suponse, ten unha intención política, reivindicativa, contracultural e mesmo subversiva. Morro, con todo, séguese escribindo con xota porque non hai confusión posible. Morro é o lercho, o que actúa con desvergoña, chulería e cinismo. Non é iso, seica, o que fan moitos de búscanos a casa baleira, pegan unha patada na porta e usurpan unha propiedade allea? Privada ou pública.
Con ce séguese escribindo a ocupación de espazos -case sempre inhumanos e inhóspitos- por pura necesidade e porque o dereito á vivenda digna segue sendo, en moitos casos, só un enunciado constitucional. Aínda hai outro tipo de invasión, que nin necesidade nin intención política ten: é pura delincuencia, moitas veces organizada. E maldade. En ocasións se encapucha a ka como para intentar xustificar unha acción de usurpación da propiedade que non a ten. Como no caso de Antonio, o emigrante coruñés que despois de anos de sacrificio en Venezuela atopouse con que a casa paga cos seus aforros para a xubilación estaba ocupada. Asaltada, esnaquizada e cunha hipoteca que tivo que pagar aos usurpadores para recuperar o dereito a entrar na súa propia casa.
Acabouse o romanticismo e a condescendencia con que se miraba a aqueles movementos que viñan de fóra. Os squatters ingleses xa van ao cárcere. E os holandeses, que fixeron da Ámsterdam do posthippismo a capital mundial da okupación. En España, usurpar unha propiedade allea tamén é un delito, pero ten tantos carreiros a aplicación da lei que acaba por converterse no reino dos morros.