O hemiciclo medio baleiro. Media entrada, que diría o cronista dun partido de fútbol engadindo que o encontro non espertou interese algún pola baixa calidade dos contendentes e polo inútil do resultado. Pero non é o caso. O Congreso presentaba media entrada, a pesar de tratarse un dos asuntos craves nos dereitos de liberdades e convivencia cidadá. Pero ás súas señorías parece interesarlles a esa hora máis a sesta que o debate para dar o primeiro paso para derrogar a «lei mordaza».
Só desde o berrinche visceral pode concibirse a aprobación dunha lei que castiga fotografar a policías, frear desafiuzamentos, realizar sentadas e protestar desde o alto dos edificios. Só desde a rabieta que no 2015 tiña o lembrado e estrañado ministro Fernández Díaz e as súas señorías do PP. Porque nin España é un país de revoltosos, agresivos e pendencieros, nin a situación requiría tal norma. E aínda que o fose, a lei foi cuestionada polo poder xudicial e pola Defensora do Pobo.
Por iso resultan rechamantes as posturas expresadas no pleno de onte. Desde quen defenden o inmobilismo, aos que propoñen algunhas modificacións, ou os que buscan regresar á «lei da patada na porta», do tamén estrañado ministro Corcuera. Nin unha solución de futuro, nin unha mirada cara ao mañá, para acabar cunha norma regresiva en liberdades.
O debate de onte parece máis ben para demostrarlle ao Goberno que xa non pode facer o que lle vinga en gana que para tirar á papeleira un desatino. E é que as súas señorías están ao que están. Onte tocaba tarde de sesta.