O serial de éxito sobre o saqueo de Cataluña non deixa de ofrecer sorpresas. Ocorre como cos grandes seriais televisivos, para que permanezamos atentos á pantalla, cada día dannos unha sorpresa que fai que non poidamos REVISAR desengancharnos e que esteamos entregados e facendo conxecturas sobre o que ocorrerá mañá.
Estes días, por boca dos secundarios Millet e Montull soubemos como circulaba o diñeiro e as porcentaxes que recibían os mandamases de Converxencia. Á espera de novas achegas, agardamos a comparecencia do protagonista principal, Artur Mas, para que volva dicirnos aquilo de: «Non houbo financiamento irregular en Converxencia, pódoo dicir máis alto pero non máis claro».
Pero mentres mantiñamos a atención centrada nestes actores, incorporáronse novos personaxes. Un ex conseller de Xustiza que pedía doazóns para financiar o partido e, sobre todo, outro protagonista principal, o president Puigdemont, que aparece relacionado cun dos comisionistas do 3 %, que escribe: «Agardo que nos axude a entrar no concello de Xirona».
Os desmáns corruptos que coñecemos de Cataluña son unha antoloxía das mellores series televisivas. É a serie das series, cos enredos de Dallas, os xiros na trama de Xogo de tronos, as traizóns dos Médici, as situacións de tolemia de Aquí non hai quen viva, os segredos de Twin Peaks, as intrigas da á oeste da Casa Blanca e é máis longa que Cóntame. O do saqueo catalán é un serial á altura dos Soprano. E xa poden imaxinarse quen é Tony Soprano.