Hai que estar feito dunha determinada pasta para que che gusten as xoias. Bo, os joyones. Ou os amas ou os aborreces. Hai quen interpreta ben o código que encerra un gran pedrusco e consegue sucumbir ao símbolo. Pero para moitos outros, unha coroa é unha charramangada incompatible coa sutileza que merece o bo gusto.
Mentres media España indignábase coa mueca malvada de Urdangarin, a outra media estivo pendente de dúas señoras. Unha é raíña e a outra está casada co presidente arxentino. A mesma semana do caso infanta Cristina, ambas fixeron unha exhibición impúdica do xeito na que se manifesta unha monarquía. Demasiados palacios, demasiados vestidos, demasiado rímel nesta visita de Estado, demasiado rosa pastel nun serán institucional que parecía indicar que o rei dá por resolta a crise e que toca sacar a capa de armiño.
No chundachunda monárquico destes días vimos á raíña cunha tiara de Victoria Eugenia. Pasa por ser a gran peza do xoieiro real. Chámaselle a diadema dos lises. É de platino e brillantes, moitos brillantes, e encaixada na cabeza de Letizia parecía comunicar ao poboo soberano que os reis existen e que non son os pais. Case tres anos despois de acceder ao trono sobre o cadáver dun elefante, a xornalista cinguiuse ao fin a coroa. A raíña do telexornal xa é unha Borbón.
Houbo outra foto rechamante estes días. Os reis saúdan á filla dos Macri. A cría está en pixama e laretea. Ten cinco anos e confesa que se está fenomenal en palacio. Que llo quere quedar. A estampa crava outra dos Obama co príncipe George de Inglaterra. Dous referentes incompatibles: ou se é Obama ou leva coroa real.