Sigrid é a noiva do capitán Trono. Permítome tomar o seu nome para ilustrar un tipo de muller que ultimamente se ve moito no mundo da posverdad e nas consultas psi.
Trátase de mulleres novas que saen cun de tantos chavalotes que poboan os nosos bares e a quen o que máis lles motiva á hora de divertirse, é saír cos amigos a cocerse como piollos en alcol, cocaína e demais drogas ata ben entrado o amencer.
Para eles o plan ten o seu atractivo -os homes sempre sentiron paixón polo alcol e as rifas-. Para as mozas, con todo, a diversión non adoita pasar da contemplación asombrada de como os homes poden divertirse dunha forma tan insolente; algunhas chegan a integrarse perfectamente asumindo o rol de amazona urbana e participan na divertida carreira do coma etílico e os desfasamentos absurdos; outras optan simplemente por subornarse ao beneficio de ser a moza dun capitán Trono, resignándose ao papel de acompañante pasiva e descanso do guerreiro. A cómplice dureza do amo fainas sentir importantes.
Por iso estas Sigrids da vida aguantan brinde, rifas e babas cunha presenza de ánimo sorprendente, convencidas de que se queres ser princesa, tócache pagar as multas do macho alfa.
Sofren medo, celos, humillacións, resacas e tardan en darse conta de que o seu malestar se debe ao profundo sufrimento preventivo que produce compartir a vida co heroe. E os Tronos nin se decatan nin queren decatarse, porque bastante teñen con seguir vociferando para conservar o poder na relación e con recuperarse da última tallada de alcol duro e sexo brando, da partida de golf ou do paseo en iate. O capitán Trono non ten clase nin idade, calquera pode selo.
Estas mulleres que se desviven por selo todo para el acaban sendo nada para ninguén: a súa identidade depende do outro. Este é o tormento de Sigrid: darlle boleta e saír do inferno ou darlle mimitos e acabar asasinada psíquica e fisicamente; ese é o dilema: o medo a liberarse e ter que reconstruírse ou someterse do todo.
Os crimes de xénero son cousa de dúas e non só dun desalmado capitán Trono.
Está a pretenderse facer un retrato robot do maltratador e a vítima como medida de prevención e oxalá o consigan, pero me malicio como se poden discriminar estes trazos cando todos, damas e cabaleiros, témolos en potencia; porque non só son os hematomas, son as palabras as que feren como dagas. Todas as parellas se din e consenten cousas que destrúen e poden chegar a matar.
Sexan coidadosos.