Cinzas

Luís Pousa Rodríguez
Luís Pousa CON LETRA DO NOVE

OPINIÓN

25 sep 2016 . Actualizado ás 05:00 h.

O máis sorprendente destas dúas últimas semanas sucedeu ás catro da mañá do martes en Lugo. A esa hora, como nos contou aquí Tania Taboada, un coche estrelouse contra a fachada do número 1 de cálea Conde. O vehículo, tras chocar co semáforo e levar por diante uns bolardos, acabou por estamparse contra o edificio. Ata aí, a clásica alcoholemia dunha madrugada de martes en Lugo. Pero o asombroso non foi o golpe, senón que co impacto saíu voando polo aire unha urna funeraria que o condutor transportaba no maleteiro. Eran as cinzas da súa nai (propietaria dun afamado club de alterne), que o fillo levaba no coche desde febreiro.

Porque desde que a cremación é tendencia -a incineración está in, aínda que a morte consista xusto en estar out- e a moda da reventa de nichos asollados nos cemiterios hase quedado trasnoitada, as cinzas dos defuntos van e veñen polo mundo sen maior cerimonia.

Contan que un socio irredutible do Betis pediu antes de morrer que, cando deixase este mundo, quería seguir asistindo aos partidos do seu equipo no Benito Villamarín. Como a FIFA ou a UEFA, non sei, prohibe levar ao campo obxectos contundentes, un parente do bético entraba e saía do estadio cos restos do defunto non nunha urna, senón nun humilde tetrabrik. Ao final, para evitar a molestia dos controis de acceso, o club optou por deixar o cartón baixo chave no interior do Benito Villamarín e un empregado interrompía o descanso eterno do seareiro para colocalo durante os encontros no seu asento de abonado.

Claro que a épica da morte xa a vimos saltar polo aire nunha escena antolóxica do gran Lebowski, dos irmáns Coen. O Nota (Jeff Bridges) e o desnortado excombatiente Walter (John Goodman) ascenden ao alto dun cantil para esparcir os restos do seu amigo Donny (Steve Buscemi) no mar. Tras soltar un disparatado discurso sobre os caídos en Vietnam, Walter guinda as cinzas sen prestar atención á dirección do vento e acaban cubertos polo que un día foi o seu colega.

O suceso de Lugo tamén podería saír nunha película dos irmáns Coen. Ou, como dixo Agustín Fernández Mallo sobre Mazurca para dous mortos, podería suceder nesa Galicia onde un día se atopan Pasolini e Tarantino e ponse a charlar das súas cousas.