As embalaxes marítimas se reencarnan en piscinas, hortos, locais de ensaio e vivendas: son doados de transportar, relativamente baratos e permiten disposicións espectaculares
14 may 2017 . Actualizado ás 18:29 h.Corrían os anos 40. Malcon Mclean tiña 21 anos e traballaba como camioneiro na zona portuaria de Carolina do Norte. Un bo día, observando as dificultades dos estibadores á hora de descargar as pesadas mercancías nas adegas dos barcos, pensou que sinxelo sería subir o cargamento do camión ao buque dunha soa vez, converter o remolque nun colector. Naceu así este revolucionario recipiente que a ISO regulou en 1965: 2,44 metros de ancho; entre 2,60 e 2,90 de alto e ata 16,15 de longo. A súa vida útil oscila entre os seis e os 15 anos. E logo que? Logo, piscinas, locais de ensaios, apartamentos turísticos, adegas, hortos urbanos e mesmo vivendas sociais que evitan que estas inmensas embalaxes podrezan, abandonados nalgún escampado. Arquitectos e emprendedores de todo o mundo dedican tempo e enxeño a converter estas cajoneras de metal en proxectos sostibles, útiles e económicos. Espectaculares, tamén.
Vítimas do Tsunami
No 2014, Shigeru Ban foi galardoado co Premio Pritzker de arquitectura por, entre outras cousas, «usar o deseño inventivo e habilidoso para os seus amplos esforzos humanitarios». O xaponés dedicou vinte anos da súa vida a visitar lugares deprimidos e esnaquizados, tanto pola natureza como pola man do home. Levantou neles refuxios reciclables, dignos e de baixo custo, edificios comunais a base de tubos de papel, estruturas de bambú e depósitos marítimos. Tras o terremoto e posterior tsunami do Xapón do 2011, converteu un antigo campo de béisbol de Onagawa nun barrio integrado por bloques de apartamentos de ata tres pisos, fabricados con recipientes de carga marítimos de 6 por 2,5 metros.
A gran masa de auga levouse por diante preto de 3.000 vivendas. Case 500 desprazados pola traxedia atoparon un teito na nova colmea de colectores.
Froitas e hortalizas
O cultivo de tomates, leitugas, herbas aromáticas e fresas xa non esixe un terreo vasto e rico, nin condicións climáticas adecuadas nin, na súa falta, un equipado invernadoiro. Basta cun destes colectores de aceiro. Proliferan aquí e alá todo tipo de propostas de viveiros urbanos: a máis atractiva, a de Kimbal Musk, irmán do visionario fundador de Tesla Elon Musk. Afastados da luz solar, as súas brotes ruben polas catro paredes dos vagóns sobre células cheas de auga e nutrientes. Este innovador método é capaz de producir no espazo que ocupa un coche nun garaxe a mesma cantidade de froitas e verduras que se obtería en 4.000 metros cadrados ao aire libre. Máis preto, Block Farms distribúe no noso país hortos urbanos modulares con reducidas esixencias de auga e enerxía que os converten en idóneos para ser colocados en xardíns, mesmo prazas, e, fóra da cidade, en lugares con condicións incompatibles para a agricultura tradicional, como puntos de desabastecemento alimentario: zonas de conflitos bélicos ou campos de refuxiados, por exemplo.
Piscinas
A idea máis atractiva propona os canadenses Modpool: sedutoras piscinas portátiles que se poden converter en espectaculares spas. Miden algo máis de dous metros de ancho e seis de longo (hainas ata de 12) e trasládanse e instalan con facilidade, mesmo en zonas non aptas para piscinas, como terreos rochosos. Un quentador amorna a auga a 30 graos en menos dunha hora transformándoas en bañeiras de hidromasaxe. O seu prezo: desde 24.000 euros.