A costeira do bonito complícase para os galos ao faltarlles a flota española

Non é a primeira vez que o denunciaban publicamente: que a flota francesa que pesca bonito con arrastre pelágico aproveitábase pola noite do traballo que os boniteros españois facían polo día, dicían desde o sector deste lado dos Pireneos. E o que se interpretaba como unha rabecha froito da competencia entre artes parece agora cobrar consistencia.

Coa flota galega, asturiana, cántabra e vasca amarrada por falta de cota, as parellas francesas que operaban en augas comunitarias fronte á costa da Coruña tomaron rumbo ao leste e intentaron dar co túnido a doce millas de Asturias e de Cantabria, zona na que onte permanecían algunhas, mentres outras enfilaron cara a Francia . A flota galega sostén que ese rumbo errático é porque non son capaces de atopar bonito. E non porque non o haxa, senón porque xa non están os españois marcándolles os bancos. «Ao faltarlle o señuelo que marcaba o peixe, os españois, non fan máis que correr dun lado para outro sen dar co bonito», explicaba un dos armadores que están pendentes do rumbo dos franceses nas súas pantallas de AIS (sistema de identificación automática). Esa marcaxe é o que lles leva tamén a denunciar que non só operan fóra das doce millas, senón que, aseguran, ás veces penétranse en augas españolas «sin que ninguén faga nada».

Se ata agora non se puido ter evidencias de que era a flota española a que guiaba as operacións dos arrastreiros pelágicos franceses era porque nunca antes se pechou a pesqueira do bonito por falta de cota. A costeira finalizaba para galegos e vascos cando xa a especie acadara latitudes afastadas e mergullado en profundidades para regresar aos seus cuarteis de inverno. Esta vez, a maior parte da flota galega abandonou polos malos resultados e os que resistiron, do mesmo xeito que os vascos, amarraron o 5 de outubro, cando o Ministerio de Agricultura pechou preventivamente a pesqueira para 14 días despois confirmar o fin da costeira con carácter definitivo. O primeiro peche, anunciado o 28 de setembro, non chegou a facerse efectivo porque se recorreu ao 10 % que a Comisión para a Conservación do Atún Atlántico (ICCAT) permite adiantar cunha moratoria de dous anos.

Nesas dúas semanas de reconto, a flota española agardaba amarrada en peirao por unha reapertura que, finalmente, non chegou, mentres asistía impotente ás faenas que fronte ás súas costas realizaba un número importante de parellas francesas. Impotente e indignada, tras saber que 1.200 desas toneladas que están pescando os galos tiñan selo español antes de que Madrid llas cedese a Francia a cambio de recibir pescada e peixe sapo.

Francia pediu a máxima exención para os descartes de túnido do arrastre pelágico

Vaia por diante que a Administración francesa sostén que a pesqueira de atún branco con arrastre pelágico é moi selectiva. Admite, iso si, que a porcentaxe de descartes varía moito dun ano a outro. Por iso no seu día solicitou á Comisión Europea que aplicase a maior exención de mínimis posible para a flota que emprega esa arte de pesca.

No regulamento aprobado ao efecto figura que durante este ano e o pasado poderán devolver mortos ao mar o 7 % das capturas non aptas para o consumo, dado o elevado custo que supón a manipulación do mesmo. O ano que vén esa porcentaxe rebaixarase ao 6 %.

Agora ben, eses mínimos están moi por baixo do cociente de descartes que se deu nalgún ano. Así, nos documentos que a Administración francesa enviou a Bruxelas para xustificar a necesidade duns mínimis o máis elevados posible, revela que no 2012, por exemplo, os descartes foron do 11,8 %, aínda que nos exercicios anteriores ese cociente roldase o 3 %. Ese ano, o 2012, a flota desembarcou 3.480 toneladas de atún branco e descartou 412. Razoa a Administración francesa que, se a flota se vise obrigada a desembarcar toda esa cantidade, inservible para consumo humano, os pescadores terían perdido 741.420 euros, o custo de non poder traer esas toneladas de produto comercializable. Para ese cálculo, Francia valorou o quilo de atún a un prezo medio de 1,8 euros. Esa perda representa un custo desproporcionado para «unha pesqueira moi selectiva», reza o documento.

---

---

---