«…faremos un plano debuxando a terraza que cada local poderá ter cando a peonalización este rematada...».
O meu primeiro traballo, como estudante, foi con José Luis Arias Jordan en 1996. O desenvolvemento da peonalización do centro histórico. Lembro a típica polémica sobre os problemas das peonalizacións. Lembro a anécdota do plano coas mesas debuxadas. Tamén recordo que, días despois de rematar a obra, ninguén lembraba como era Lugo con coches no centro. Ese plano non foi necesario.
As persoas necesitamos horizontes e retos, evolucionar para non acomodarnos. O letargo é un estado doado, irreal e altamente perigoso. O mesmo pásalle ás cidades, sen estímulos entran nun estado de ensimismamiento.
Cada un temos a nosa responsabilidade, os políticos o liderado, os técnicos a execución e os cidadáns a opinión, contraste e comprobación das ideas. Xuntos xeramos a enerxía para facelas realidade. Hai momentos nos que as circunstancias nos ofrecen oportunidades de cambio, Lugo ten diante un deses momentos.
Proxectos, plans recentes e oportunidades novas que unidas deben transformar a cidade, impulsala e facela máis atractiva, máis actualizada. Lugo pode ser exemplar e non debemos conformarnos con menos nin esixirnos menos cada un de nós.
Boto de menos visións de conxunto máis aló das palabras. O que se chama proxecto urbano. Planos que definen e constrúen trázalas xerais e as actuacións concretas cuantificándoas e ordenándoas no tempo. Explicar as ideas de forma debuxada, plasmar en planos e imaxes esas palabras. Nunha cidade como a nosa isto é doado e facilitaríanos crer, entender, ilusionarnos e superar o noso ensimismamiento e timidez.
Non abonda con dicir. As palabras son un soporte fráxil para as ilusións construídas mentres que os debuxos son a antesala da realidade. A orde bótase de menos.
Se ordenamos os proxectos expostos aparece ante nós unha cidade renovada. A peonalización de Quiroga Ballesteros debe acometerse, discutilo non ten moito sentido. A proposta de cubrir parte da rúa complementaría este espazo. Como arquitectura é un atractivo proxecto rematando os espazos creados coa reforma das dúas prazas. Lugo tería no centro os espazos para calquera tipo de actividade. Sería o noso mellor punto de encontro ademais de ter o potencial da singularidade.
A Ronda da Muralla empezou a ser outra cousa e se seguísense as directrices do plan de mobilidade Lugo entraría de cheo no que unha cidade deste tamaño debe ser, exemplo de novas formas de vivir, estar e circular.
Muramiñae é unha oportunidade magnífica. Ante nós conectar o camiño de Santiago co centro e o Miño. Todo un proxecto de paisaxe e reorganización do espazo público. Aquí gústame imaxinar como foi o lugar onde a nosa cidade se asentaba. Un bosque de carballos e castiñeiros cubrindo este outeiro entre o Miño e o Rato . Ese podería ser o eixo deste proxecto. Árbores, sendas, espazos de urbanización lixeira, reservas para zonas de xogos e parcelas con edificación que remiendan o desastroso espazo urbano actual. Recuperar a esencia do lugar orixe da nosa cidade.
Árbores como fondo para levarnos ata as portas da muralla e de aquí ao centro peonil. Por unha banda acondicionar o acceso dos peregrinos e facer fachada. Polo outro, abrir a cidade ao río e ás novas piscinas e, oxalá, ás novas termas ao aire libre. Por suposto, humanizar estas rúas e espazos públicos que non son dignas do noso tempo.
Debuxar tamén é ordenar
Os ideas están, os documentos basee desta transformación están e os fondos, parece que tamén. Empecemos por debuxalo todo nun gran proxecto urbano para comentalo, imaxinalo e ilusionarnos. Tras o proxéctase e constrúe cada peza de forma ordenada. Fagámolo con ambición, realismo e altura de miras. Pensar, debuxar e dirixir.
Hai 20 anos Lugo viviu unha gran transformación, agora é o momento da seguinte.
(Artigo publicado o 24 de abril no portal web Galicia Dixital)
«Hai 20 anos Lugo viviu unha gran transformación, agora é o momento da seguinte»