O municipio acolleu a primeira dunha serie de xornadas bianuais de investigación
07 sep 2015 . Actualizado ás 21:53 h.A parroquia monfortina de Distriz foi onte escenario do que se pretende que sexa a primeira edición dun encontro bianual de observación e anillamiento de aves. A xornada -na que participaron integrantes da Sociedade Galega de Ornitoloxía, a asociación Hábitat e os grupos Píllara e Hércules- coincidiu co cincuenta aniversario das primeiras investigacións realizadas no mesmo lugar polo prestixioso ornitólogo británico Christopher Mead, quen puxo de manifesto a riqueza da avifauna do val de Lemos e o especial valor desta zona como refuxio das aves migratorias nos seus desprazamentos desde o norte de Europa ata o sur da península e o norte de África.
Ademais de render homenaxe ao labor científico de Christopher Mead, os organizadores do encontro pretenden estudar a evolución que experimentaron neste medio século as poblacion locais de aves, comparando as súas observacións coas que fixo no seu día o naturalista británico. Segundo explican, a súa primeira impresión é que a zona sufriu durante este tempo unha importante perda de biodiversidade.
No seu momento, Christopher Mead catalogou en Distriz 96 especies de aves. Os participantes na xornada ornitológica de onte puideron inventariar ao redor de medio centenar, sumando as que foron capturadas con redes e anilladas e as que se rexistraron mediante avistamentos e escoitando os seus cantos. «Pode que ou día non fose ou máis adecuado, pero ou certo é que vos resultados son radicalmente distintos dous que obtivo Mead non seu día», explica Cosme Damián Romai, un dos promotores deste encontro. «As nosas capturas foron moito menos numerosas e ou número de especies que rexistramos é moito menor», engade.
Ao seu xuízo, este empobrecemento da avifauna pode deberse ás importantes alteracións que sufriu a paisaxe da zona nas últimas cinco décadas. «Polo que sabemos, antes había máis zonas abertas e campos de cereal, e neste tempo a maioría dous cultivos abandonáronse e foron reemprazados en parte por plantacións de piñeiros ou por áreas de bosque e matogueira», di Romai.
Máis aves de bosque
O abandono das terras de labor e o incremento das áreas arboredos, doutra banda, deu pé a que a presenza das aves propias dos bosques -como os ferreiriños ou carboeiros- sexa agora proporcionalmente máis alta que fai cincuenta anos. A pesar diso, os ornitólogos puideron capturar e anillar exemplares de varias de especies de paxaros coñecidos popularmente como papuxas, que se asocian sobre todo con espazos abertos. É é caso da papuxa común ou curruca zarcera (Sylvia communis), a papuxa dás amoras ou curruca capirotada (Sylvia atricapilla) e a papuxa picafollas ou curruca mosquitera (Sylvia borin). «Isto indica que a pesar dás transformacións dá paisaxe que houbo nas últimas décadas, vos ecosistemas tradicionais seguen existindo en certa medida», sinala Romai.