O incendio de Sober calcina cen hectáreas na desembocadura do Cabe ante o estupor dos veciños
25 abr 2017 . Actualizado ás 22:39 h.«Que por que lle prenderon? Non o sei, isto non ten sentido ningún». Roberto Rodríguez é o presidente da comunidade de montes de Nogueira, en Sober, e non lle atopa explicación ao incendio forestal que entre o luns e onte calcinou 120 hectáreas nos arredores desta vila de a parroquia de Anllo. O lume propagouse con rapidez nos primeiros momentos debido á lenta resposta dos servizos de extinción, ocupados noutros incendios, e ao intenso vento. A fumareda chegou ao centro urbano de Ourense e cubriu de tal xeito os canóns do Sil e o Cabe que os helicópteros apenas podían traballar. Arderon miles de piñeiros de repoboación, pero tamén abundante arboledo autóctono característico desta parte da Ribeira Sacra, que igual que o resto da ribeira do Cabe forma parte da Rede Natura.
Á marxe do impacto ecolóxico nunha zona tan sensible como esta de a desembocadura do Cabe, os principais damnificados polo lume son os veciños de Nogueira. Súas son as 1.400 hectáreas plantadas de piñeiros que se estenden por toda a marxe esquerda deste río no seu tramo final. As chamas prenderon o domingo nas proximidades do río e foron devorando piñeiros ata chegar ao final da ladeira. Cando xa acadaran a cima foi cando chegaron as primeiras brigadas e empezaron a frear o seu avance.
Os servizos de extinción evitaron que o lume acadase unha plantación comunal de doce hectáreas de castiñeiros de apenas uns meses, pero pronto chegou a noite. Cando os helicópteros e a maioría das brigadas marcháronse, o lume ardía descontrolado en diferentes direccións. Na primeira media hora arderon aproximadamente dez hectáreas, pero á primeira hora da mañá de onte a conta subira xa ata as cen.
Catro focos
Hai veciños que aseguran ter visto catro focos distintos nos primeiros momentos do incendio. O propio presidente da comunidade de montes de Nogueira sostén que o domingo pola tarde viu saltar un novo fronte a apenas cincuenta metros do lugar no que estaba el falando cuns gardas civís. Ninguén na zona parece ter dúbida de que foi intencionado.
O monte de Nogueira levaba sete anos sen arder, e aquel último incendio non fora tan grave como este, nin de lonxe. Roberto Rodríguez non lle atopa ningunha explicación a un suceso que terá consecuencias directas sobre os petos dos residentes na aldea. Nin sequera cre que poida deberse a algunha rifa persoal. «Aquí non hai problemas entre veciños», asegura. A maior parte dos piñeiros afectados tiñan xa porte suficiente para o seu aproveitamento forestal, pero a madeira queimada págase en xeral moito peor que a que é tallada en bo estado.
Encajonado entre A Barca e a presa de Santo Estevo tras queimar 120 hectáreas
Freado o seu avance na parte alta da enorme plantación de piñeiros de Nogueira, o incendio seguiu ardendo todo o día nas ladeiras que caen ao Cabe e ao Sil. Trátase dunha zona moi complicada para os traballos de extinción. Ata alí non podía chegar a pa escavadora que abriu devasa na zona alta durante toda a mañá. E tampouco podían operar con normalidade os helicópteros, porque a fumareda reducía moito a visión nos dous canóns. Desde o outro lado do Sil, no miradoiro da presa de Santo Estevo, especialistas do servizo de extinción coordinaban o traballo.
En vista das dificultades existentes para atacar directamente as chamas no flanco dereito do incendio, o que avanzaba polo inicio do canón do Sil, os responsables do dispositivo decidiron organizar unha devasa á altura da presa. No flanco esquerdo, o da garganta do Cabe, brigadas e helicópteros contiñan o avance das chamas nas proximidades da vila de A Barca.
A iso das seis da tarde, na Consellería de Medio Ambiente daban o incendio por estabilizado, o que quere dicir que xa non había perigo de que as chamas avanzasen máis aló desa zona acoutada. Os traballos de extinción continuaron toda a tarde.