Mentres a inmensa maioría do pobo venezolano xógase a vida na rúa desde hai máis de 100 días, os chavistas máis agudos e que máis teñen que perder apresúranse a abandonar o barco
23 jul 2017 . Actualizado ás 19:59 h.Mentres a inmensa maioría do pobo venezolano xógase a vida na rúa desde hai máis de 100 días, os chavistas máis agudos e que máis teñen que perder apresúranse a abandonar o barco, revelándose contra o grumete ao que o comandante eterno lle entregou o temón.
A pasada semana facía pública a súa saída Isaías Medina Mejías, flamante Ministro Conselleiro da Misión Permanente de Venezuela na Organización de Nacións Unidas (ONU), compañeiro de tarefas de María Gabriela Chávez, a filla do defunto, ambas ás ordes do todopoderoso Rafael Ramírez, o ex-capo de PDVSA quen, de momento, segue no cargo.
Aínda que o fenómeno non é novo, púxose de actualidade coa decisión de Luisa Ortega, Fiscal Xeral de lle República quen tras nove anos no cargo, tamén cuestionado o seu nomeamento no seu momento, deuse por decatada o pasado mes de maio de que dúas sentenzas ditadas polo Tribunal Supremo romperan o «fío constitucional».
Nos últimos días ata un personaxe da relevancia de Hugo Carvajal, O Pito, coñecido polo conflito internacional orixinado ao ser detido en Aruba a instancias da DEA e posto en liberdade por cuestionables instrucións holandesas, actual deputado do Partido Socialista Unido de Venezuela (PSUV), xeral retirado e ex xefe da Dirección de Intelixencia, situouse ao lado da Fiscal.
Antes, xa se fixeron outros personaxes como Miguel Rodríguez Torres, ex-ministro do Interior, Xustiza e Paz con Maduro, ex xefe do Servizo Bolivariano de Intelixencia Nacional, golpista con Chávez en 1992, responsable máximo do aparello represivo contra as manifestacións de fai tres anos.
Tamén importantes cargos do réxime que moveron ficha son: Héctor Navarro, exministro de Educación e de Enerxía Eléctrica do goberno de Hugo Chávez, quen xa o pasado marzo fixo declaracións críticas coas decisións políticas e económicas do presidente Nicolás Maduro, asegurando que as cifras de corrupción e impunidade levaron a Venezuela á crise que hoxe padece.
A tamén ex ministra do ambiente de Hugo Chávez, Ana Elisa Osorio, e quen fixo campaña por Nicolás Maduro para as eleccións de 2013, considera que o Goberno está «de costas á realidade venezolana».
Pola súa banda, o xeneral retirado Clíver Alcalá Cordóns, portavoz dos disidentes chavistas, dixo nunha rolda de prensa que decidiu pór a súa firma e a súa pegada dactilar «para non quedar á marxe da historia» e apoiar os esforzos por rematar co Goberno de Maduro.
Na actualidade, o principal nexo formal da disidencia chavista, á que se están sumando case a diario deputados, militares -a maioría xubilados-, gobernadores rexionais, alcaldes, concelleiros e altos funcionarios, é o rexeitamento da convocatoria da chamada Asemblea Nacional Constituínte.
A primeira lectura que cabe facer desta onda de desercións, do que en linguaxe criollo coñécese como saltar a talanquera, é que o afundimento do barco chavista é inminente, pero unha análise máis pormenorizada da casuística, fai pensar que o que buscan, en realidade, é intentar salvar os mobles e, na medida do posible, toda ou a maior parte dos obscenos patrimonios acumulados nas dúas últimas décadas á conta da robolución.
Non todos están a ser acollidos cos brazos abertos pola oposición. Ata agora a fichaxe estelar foi Luisa Ortega, formada nas filas do ultraizquierdista Partido Revolucionario de Venezuela, unha facción do Partido Comunista de Venezuela, partidaria da loita armada.
A China - así a bautizaron os seus correlixionarios de mocidade- empezou a súa carreira profesional como asesora xurídica de Venezolana de Televisión, desde onde deu o salto á Fiscalía no ano 2002. Sen máis méritos que a súa devoción polo chavismo, cinco anos máis tarde tomou a vez do inefable Isaías Rodríguez, actual embaixador en Italia, quen antes ocupara durante un ano a vicepresidencia do Goberno de Chávez.
No ano 2014, xa con Maduro na presidencia, foi confirmada no cargo. Desde a oposición sempre lla sinalou como a artífice da condena do líder de Vontade Popular Leopoldo López, extremo que foi corroborado polo fiscal do caso Franklin Nieves , despois de desertar.
Algúns dos seus críticos explican que o seu posicionamento fronte a derívaa do madurismo podería ter moito que ver co feito de non darlle no seu día a presidencia do Poder Cidadán que ostenta o actual Defensor do Pobo William Tared Saab. Outros, opinan que o que busca é un posto honroso na Venezuela pos Maduro, como líder do chavismo civilizado. Ambos os móbiles son compatibles.
O cambio de chaqueta -neste caso de franela: a vermella pola amarela- de ex militares como o Pito Carvajal, Rodríguez Torres e Alcalá Cordóns, entre outros, parece responder máis a un afán de facer méritos para neutralizar ou, polo menos, minimizar os cargos que acumulan contra eles as autoridades xudiciais norteamericanas polas súas presuntas vinculacións co narcotráfico e a guerrilla colombiana.
O do diplomático Medina Mejías, segundo o columnista venezolano Anxo Monagas, é un chavista confeso que ata onte pola tarde defendía con afán o proxecto de constituínte de Maduro. Polo que se ve, acaba de tomar conciencia das «reiteradas violacións dos dereitos humanos e crimes contra a humanidade, do réxime que lle paga o soldo desde hai 18 anos», Segundo Monagas, a súa deserción sería unha forma de anticiparse «ao inminente escándalo» que se provocará cando se coñezan os seus negocios.
O citado columnista, pon en dúbida que o seu nómina oficial lle dea para que o seu fillo de 17 anos paséese a gran velocidade e sen permiso de conducir nun flamante Soportal prateado, co que o ano pasado arroiou a unha moza en Florida, para pagar unha boa indemnización á familia da vítima e depositar unha fianza de 100.000 dólares para obter a liberdade provisional.
Estes son só uns cantos botóns de mostra que permiten pensar que chegou a hora na que os chavistas agudos buscan situarse cara ao futuro mantendo os privilexios do pasado. É un momento moi similar ao que viviu España naquel annus horribilis de 1975, tras a morte de Franco, no que os falanxistas (os chavistas do franquismo) negociaron o seu futuro no inminente marco democrático: a tan cacareada transición española. Para entender ese momento é moi recomendable a lectura de Patente de corso de Arturo Pérez Reverte no XL Semanal desta semana.