Ante o masivo respaldo dos venezolanos á convocatoria da oposición para tratar de abortar pola vía pacífica derívaa totalitaria de Maduro e o seu cohorte de cleptócratas, son moitos os que se preguntan: e agora, que?
17 jul 2017 . Actualizado ás 22:20 h.O resultado guindado pola consulta popular, referendo ou plebiscito do domingo superou as expectativas máis optimistas dos convocantes: 7.676.894 venezolanos, 8.482 deles afincados en Galicia, acudiron aos 2.030 Puntos Soberanos - centros de votación habilitados en prazas e igrexas de todo o país- e en 602 cidades de 75 países de todo o mundo, é claro e contundente, moi similar ao das eleccións parlamentarias de decembro de 2015 que a oposición gañara por goleada.
Se desde entón todo ha ir a peor en Venezuela , despois do obtido o pasado domingo non se poden agardar milagres. As súas consecuencias prácticas van depender, en boa medida, a resistencia da cidadanía, de como o xestione a oposición e de como se atope a correlación de forzas no seo dun poder militar do que a cúpula ou polo menos unha parte da mesma estase pondo as botas, á conta da miseria da gran maioría da poboación.
Sen sorpresas
Este resultado se a alguén non pillou por sorpresa foi aos destinatarios da mensaxe: o goberno de Nicolás Maduro, que non escatimou recursos para minimizalo incluído o emprego da violencia -o balance provisional é de polo menos un morto e catro feridos graves- e que xa puxeron en marcha un basto plan para deslexitimalo. Así, antes de coñecerse oficialmente os resultados xa saíu ás redes sociais o locuaz Jorge Rodríguez, o Goebbels do madurismo, presumindo de que teñen un vídeo no que, segundo el, vese a un cidadán de Caracas votando en 17 puntos distintos. Haberá que escoitar tamén a versión dos expresidentes Andrés Pastrana, (Colombia) , Jorge Quiroga (Bolivia), Vicente Fox (México), Laura Chinchilla (Panamá) e Miguel Ángel Rodríguez (Costa Rica) que foron testemuñas da xornada de votación.
Vinculante ou consultivo
Sobre o valor xurídico do plebiscito do domingo hai opinións para todos os gustos. Uns consideran que o resultado é vinculante e pode dar pé a que a Asemblea Nacional vote de inmediato a destitución de Maduro e outros, que é meramente consultivo.
En calquera caso, o que si deixa claro é que se o goberno de Maduro segue adiante co seu empeño para votar o próximo día 30 a elección dos case 600 membros da súa Asemblea Nacional Constituínte, o respaldo que debería conseguir, esquizofrenias á parte, non debese ser maior que a diferenza entre o censo oficial de cidadáns con dereito ao voto que acoden ás urnas -como máximo uns 12 millóns (o 80 % dun censo de 15 millóns, en números redondos) e os que apoiaron o plebiscito.
Pero iso a un demócrata convicto como Maduro parece non preocuparlle demasiado, porque os constituíntes -polo menos a maioría necesaria- xa están designados e as decisións que haberán de tomar para lexitimar un réxime totalitario que lles permita seguir adiante co seu robolución, xa están bosquexadas e listas para ser obxecto, como moito, de meros retoques formais para gardar as aparencias.
Rectificará Maduro?
Pode rectificar Maduro e renunciar a iso que chaman constituínte, como segundo algunhas informacións lle recomenda ultimamente Rodríguez Zapatero , o seu asesor áulico? Todos os datos dispoñibles apuntan que é a hipótese menos probable.
A traxectoria deste sinistro personaxe desde que foi ungido como sucesor polo Comandante Eterno caracterizouse por unha deriva totalitaria inspirada polo castrismo máis rancio, que se impuxo a outros aspirantes, como Diosdado Cabelo e o propio Adán Chávez. Paradoxalmente o que entón resultaba máis preocupante para algúns opositores era o seu perfil como sindicalista que vían nel ao Lula venezolano.
O clan madurista, ao que Diosdado viuse forzado a incorporarse, hai tempo que é consciente que non conta co respaldo popular necesario para medirse nas urnas cunha oposición máis forte e organizada que nunca, que leva máis de 100 días de presión na rúa, soportando unha feroz represión. A única saída que queda é a fuxida cara a adiante agardando tempos mellores, sen tanto protagonismo mediático e cunha poboación cada vez máis famenta e decimada pola diáspora.
Hai saída con este panorama? Cada vez son máis os analistas que coinciden en que sólo unha tenaz resistencia dos venezolanos e un rigoroso cordón sanitario internacional que ille política e economicamente ao réxime pode acabar co actual estado de cousas.
