As pistas ao bordo do monte que unen as aldeas foron unha rateira

Juan Capeáns / Carlos Ponce LA VOZ EN PEDRÓGÃO Grande

INTERNACIONAL

MIGUEL A. LOPES | EFE

A seca e a vexetación desbordante converteron toda a zona nun cóctel fatal

19 jun 2017 . Actualizado ás 06:58 h.

Cando o coche circula polas pistas de Pedrógãou Grande só se escoita o crujir das ramas carbonizadas. A ortofoto do GPS permite imaxinar unha contorna verde, moi apreciado polos portugueses pola súa natureza e a súa tranquilidade, pero que desde a madrugada do domingo é unha paisaxe lunar terrible e sobrecogedor. Os coches van aparecéndose á volta de calquera curva, e só é posible saber se dentro quedan cadáveres porque, nese caso, a garda republicana os custodia.

Un grupo de forenses repártense bocadillos e auga á saída de Nodeirinho. Levan levantados cincuenta cadáveres e saben que lles agardan polo menos once máis. A seguinte parada é dura, xa llo advirten os veciños. «Hai unha nena de 3 anos». A caravana de vehículos ponse en marcha e toma a pista. A policía pide «un pouco de espazo» para traballar porque o coche no que van operar cos seus monos brancos parece que se saíu da estrada. A xudicial regresa co certeiro informe visual: «Efectivamente, atopamos un corpo pequeno e outro máis voluminoso». Non hai tempo para demasiadas análises da zona. Outro saco ao furgón, e a seguir buscando, porque teñen medo de que haxa sorpresas a falta dunha prospección máis profunda da zona de Castanheira.

É un traballo complexo, porque a primeira vista os coches están no chasis e aparentemente non hai restos humanos, pero hainos. «Tivo que ser como unha incineradora», relata Vitor Neves, que tivo as agallas de cruzar coa súa Land Rover o quilómetro de distancia que separa a súa casa do lugar onde morreu a súa muller. Sábeo porque ela non volveu a casa, pero alí non viu nada. Só fume e ferros.

As pistas do municipio son boas. Anchas e con bo firme, o seu maior problema é que están invadidas ata o límite pola maleza, e agora polos restos de cinza, os eucaliptos e os piñeiros chamuscados que se cruzan. Todos os falecidos buscaban acadar a IC-8, unha estrada espléndida que leva ata Pedrógãou e que fose a súa salvación, porque está construída sobre viadutos e a vexetación está a unha boa distancia. Pero quedaron atrapados a menos dun quilómetro desta vía, que se converteu no eixo de servizo esencial para as urxencias e para os técnicos de reposición de servizos.

Os camións de bombeiros non tiveron problemas para superar os troncos de eucalipto que cortaron as pistas, pero os forestais tiveron que aplicarse a fondo ata ben avanzada a tarde do domingo para despexalas e permitir o acceso de ambulancias e guindastres para proceder á tétrica procesión de vehículos calcinados.

A banda sonora da zona cero na tarde de onte era o vento, que volveu soprar con forza, e as motosierras. Na radio portuguesa buscan as condolencias mundiais e os motivos. Un técnico no medio ambiente apunta unha gran verdade. O incendio de Pedrógãou comezou fai moitos meses, neste inverno seco, cando se deixou pasar a oportunidade de limpar as beiravías dos viarios, que se converteron nunha gasolineira mortal.

Os cadáveres trasladáronse a un camión conxelador en Pedrógãou

A localidade de Pedrógãou Grande converteuse no centro de coordinación da traxedia e alí foron levando os restos das vítimas, onde eran depositadas nun camión conxelador tras deixar rexistrado o lugar no que apareceran. A partir de hoxe é moi probable que o foco informativo se traslade a Coimbra, onde os cadáveres serán identificados