«O maior Strasser foi asasinado. Deteñan aos sospeitosos habituais». Esta frase díxoa na película Casabranca ese gran cínico chamado capitán Renault. Ao seu xeito tamén a pronunciou o domingo a primeira ministra británica, Theresa May. Golpeado o seu país unha vez máis polo salvaxe terrorismo islamita, a lideresa conservadora buscou un cabeza de turco, alguén a quen botar a culpa do ocorrido. E decidiu sinalar co dedo acusador a Internet e ás redes sociais.
Desde que decidiu adiantar as eleccións para reforzar a súa poder de cara á negociación do brexit, a popularidade de May cae en picado. O que ía ser un paseo militar tory rematou por converterse nun panorama cada vez máis incerto. As mentiras daquel referendo, a campaña electoral, a súa xestión como ministra do Interior e os atentados terroristas han erosionado a súa posición e provocaron un desesperado cambio de discurso.
Segundo denunciou May, os xigantes da Rede proporcionaron aos terroristas un «espazo seguro», un campo abonado. E esas compañas responderon proclamando que reforzan cada día os seus mecanismos de vixilancia para poder erradicar contido sospeitoso e para que non creza o discurso do odio. Son responsables? Si, pero só ata certo punto: confundir canles e síntomas (redes) con causas (problemas de fondo) só adoita servir para alimentar posicións extremas.
Parece insensato dubidar das boas intencións de Twitter, Facebook ou Google (que os terroristas os usen como vehículo de propaganda e recrutamento cústalles reputación e diñeiro); aínda que si convén cuestionar os seus métodos. Onde está o límite da eficacia dos algoritmos e das máquinas? Fan falta máis ollos humanos para controlar ao terrorismo nas redes? Ese si é un bo debate. Un no que non teñen cabida acusacións populistas como a de May, comparable ás que hai anos facíanse vinculando certos crimes co uso de videoxogos. Ou as que noutros tempos atribuían todo o malo que ocorría en España a unha conspiración judeomasónica ou á «pérfida Albión». Só serven para acabar restrinxindo liberdades. A proba deuna a propia primeira ministra británica na súa intervención do mércores, ameazando con restrinxir os dereitos humanos.