Ten o FMI estes arrebatos ao Norman Bates. Poden pasarse un tempo coa mirada perdida, finxindo que nin sequera son capaces de matar literalmente unha mosca, e logo asaltarche en plena ducha. Converteron en global ese , «hai que ir morrendo»frase de ancián galego achacoso que empapela con humor as súas poucas ganas de irse ao outro mundo. Christine Lagarde, a directora xerente do FMI, lamenta «ese risco económico» que supón que a xente viva tantos anos. Egoísmo puro. A xente non é razoable. Co pouco que gastan os mortos...
Agora, Lagarde dá unha palmadita nas costas a España para desenfundar o puñal a continuación. Non o fai para criticar o rescate millonario de autoestradas ruinosas. Nin para censurar o comportamento de banqueiros que o apostaban todo aos cartóns black. Nin para escandalizarse polas bandadas de diñeiro patrio que voan cara a paraísos fiscais cruzando apraciblemente os ceos da UE. Non. Pide que se suba o IVE e que gaste menos en educación e sanidade. Non vaia a ser que melloremos no informe Pisa, que aprendamos por amais das nosas posibilidades. ¡Que tempos aqueles en os que Lagarde presentábase como unha ministra xusticeira en Inside Job, o documental que furgaba nas tripas da crise! «A industria financeira debe servir a outros antes que servirse», dicía. Claro que entón só se ocupaba da carteira de Finanzas do Goberno francés. Non era aínda a patronista do recorte. Tampouco fora reclamada polos tribunais do seu país por neglixencia no manexo de fondos públicos. O tempo cambia guións e papeis. Pero Christine parece desas persoas que manteñen os pés sobre as augas e o rostro baixo o sol. Moita palabra. Pouco exemplo.