La carestía de la carne

Juan Rof Codina

HEMEROTECA

27 jun 2017 . Actualizado ás 01:36 h.

Na prensa rexional pode lerse, desde hai días, a noticia seguinte: «Na feira celebrada ultimamente en... o gando vacinou vendeuse con baixa». Os diarios de Madrid dan conta de que algúns carniceiros subiron o prezo da carne e a explicación que se deu ao alcalde da corte foi que, como non se recibe neste tempo máis que gañado galego, este subiu de valor por rematarse as existencias de reses arxentinas que lle facían competencia.

Dúas noticias opostas que ao lector confundirán e que, no entanto a súa exactitude, encerran un abuso que poucos logran explicar. O mercado de Madrid nesta época fornécese de cebones galegos. Numerosos tratantes percorren as aldeas e feiras, facendo compras para contadas entidades exportadoras. O gandeiro que engordou unha ó máis parellas de bois, que leva esgotadas as existencias de millo, fariñas e heno, ten por necesidade que vender, porque se non o fai terá que agardar ao outono ó malvender máis tarde para outras prazas, cuxo consumo é doutra clase de gando e pagan peor a carne das reses adultas.

Os compradores coñecen a situación angustiosa do labrador galego, saben que gozan dunha case exclusiva é impoñen prezo e condicións, favorables á eles e onerosas para o gandeiro.

Esta é a causa de que todos os anos, debido á a concorrencia de vendedores, cunha soa praza e limitados compradores, o gando cotícese, estes meses, nas feiras de Galicia, con baixa, particularmente nas provincias da Coruña e Pontevedra, principais recriadoras de bois.

A contratación deste gando segue facéndose á ollo; os compradores declararon guerra á morte á a venda mediante báscula, que algunhas entidades agrícolas da provincia de Lugo implantaron, onde instalou o Concello hai anos un magnífico aparello para pesar os bois vivos. Mediante unha hábil estratagema, os intermediarios desacreditaron tan importante sistema de compravenda e ningún criador atrévese á utilizalo.

O labrador galego, nestas provincias, asociouse para asegurar os gandos, para intentar defender os seus dereitos de cidadanía, para pedir a redención de foros, etc., etc., pero non se preocupou apenas de utilizar a asociación para producir máis, mellor e vender á prezo conveniente os seus produtos, tendo fracasado nos intentos que fixo.

Velaquí por que, sen coñecemento das existencias e cotización diaria no mercado, rendemento da mercancía, nin organización para facer fronte ao comprador, carecendo de medios para apreciar a xustiza dos seus ofrecementos, o gandeiro galego non pode, aínda que queira, elevar o prezo das reses de carnicería e ten que vender á como lle paguen, descoñecendo á como vende a arroba de carne, o mesmo que á canto importa producila. É un mal comerciante.

É nesta época do ano cando Galicia goza da exclusiva para o abastecemento de carnes do mercado de Madrid porque as demais rexións de España non poden enviar aínda reses, e precisamente, aproveitando este período, ocorre que os carniceiros, alegando alzas no gando, ameazan con subir os prezos, piden a libre introdución das reses arxentinas, e crean conflitos á as autoridades municipais.

Os compradores da rexión din que son meros comisionistas, que ao prezo que compran, venden ao abastecedor, cargando só o importe da comisión convida por vagón, como produto do seu traballo e gastos de arrastre ao abastecedor.

Os tablajeros adquiren as reses en canle ao abastecedor, ao prezo que este lles impón, e debido á esta imposición, para devengar un xornal, teñen que minguar no peso, ó elevar o prezo da carne.

E velaquí explicada a exactitude das dúas noticias opostas.

Ao alcalde de Madrid seralle doado pescudar se son un, dous ó máis, os abastecedores de carnes, que reciben bois e tenreiras de Galicia, que exercen unhas semanas verdadeiro monopolio, que impoñen a súa vontade ao gandeiro, ao comisionista, ao cortador, ao público e á a autoridade, e se o prezo que realizan favorécelles para ingresar en empresas bancarias ó camiñan cara a San Bernardino.

Temos entendido que o Código Civil castiga á os que comercian coa fame do pobre, e neste caso, talvez resulten dous pobres pobos os explotados: o que produce e o que consome, polo cal, de demostrarse a culpa, o castigo deberá ser exemplar.