Histórica conversación cos primeiros homes que pisaron o satélite natural da Terra
15 jun 2017 . Actualizado ás 05:21 h.Houston. O primeiro que se lle ocorre facer a un home da segunda metade do século XX, ao pór pé na lúa, é instalar unha cámara de televisión. Nada reflexa mellor o papel preponderante, mesmo abafador, que adquiriu este medio de comunicación na vida moderna. Ata que estivo colocada a cámara de televisión preparada ao efecto, Aldrin estivo manexando un aparello portátil. Por nada do mundo podíanse perder as imaxes de Armstrong descendendo pola escaleira do módulo lunar e pondo, con precaución primeiro, e con decisión máis tarde, o seu pé esquerdo sobre a superfcie misteriosa da Lúa. E non sólo foi a comunicación por televisión o que importaba aos técnicos do centro espacial. Tamén as comunicacións acústicas foron de gran importancia. Grazas a elas poder captar esta histórica conversación cos primeiros homes que pisaron o satélite natural da Terra. Velaquí algúns dos seus detalles:
- Armstrong: Estou a baixar pola escaleira. As puntas do módulo están incrustradas moi poucos centímetros no chan. A superfcie vese máis polvorienta a medida que me vou achegando. Vou dar o último paso. É un paso moi simple para un home, pero xigantesco para a humanidade. A superficie aparece unha e polvorienta. O po adhírese aos meus zapatos e podo ver as miñas pegadas marcadas.
- Houston: Neil, escoitámosche.
- Armstrong: Non teño dificultades para andar. É máis doado facelo que na cámara simulada. Os motores da Aguia non deixaron marcas. Vexo certa contaminación no chan, causada polo motor, pero é escasa. Ok, Buzz, estás listo para baixar a cámara?
- Aldrin: Estou listo.
- Armstrong: Isto está moi escuro e resúltame un pouco difícil ver onde piso. Vou pórme á luz solar, pero sen mirar directamente ao sol. Podo afundir a miña bota no po, pero en ocasións atopo material moi consistente. Trato de conseguir un par de mostras.
- Aldrin: É preciso, Neil.
- Armstrong: É unha beleza árida como a dun deserto americano, pero diferente. É moi sinxelo levantar os pesos, pero non tan doado meter os materiais dentro das bolsas.
- Aldrin: Listo.
- Armstrong: Xa coñeces as dificultades. Vexo os teus pés perfectamente. Faino con lentitude. Iso é. Estás a metade iluminado e a metade ás escuras. Agora estás todo iluminado.
- Aldrin: Estou ben. Canto me falta para... (Palabras perdidas).
- Armstrong: Estás ao final... (Palabras perdidas).
- Aldrin: Trato de non pechar a porta, para a volta.
- Armstrong (ríndose): É unha boa idea.
- Aldrin: Esta vai ser nosa casa, así que é mellor coidala. Estou ao final da escaleira.
- Armstrong: Un pouco máis... iso é.
- Aldrin: Unha fermosa vista, unha desolación magnífica.
- Armstrong: Fixéchelo moi ben ao chegar.
- Aldrin: O po do chan é moi fino e afúndesche nel un cuarto de polgada.
- Houston: Para a vosa información, todos os sistemas funcionan perfectamente.
- Aldrin: Bo traballo, Grazas. (Neste momento os astronautas deixan sobre a superficie da Lúa a placa conmemorativa).
- Aldrin: Temo que haberá dificultades para recoller rocas. Como estamos de temperatura?
- Armstrong: Sinto un pouco de frío. (O capitán da Aguia coloca a cámara de televisión, que inmediatamente empeza a transmitir imaxes).
- Houston: O.K. Neil. Todo vai ben.
- Armstrong: (describe o que vai transmitindo a televisión) Ese pequeno outeiro que se ve ao fondo é en realidade un cráter, mellor devandito, dous cráteres de doce pés de longo, vinte de ancho e quince de profundidade. (Colocan o aparello para medir o vento solar, así como outros elementos do seu equipo).
- Aldrin: Vexo perfectamente o mesmo que fotografou o Surveyor.
- Armstrong: Isto é divertido cando che acostumas á nova gravidade.
- Aldrin: Hai que ter coidado. Dar sólo tres ou catro pasos seguidos e logo deterse porque leva demasiado impulso. Neste momento recíbese a chamada do presidente Nixon desde a Casa Blanca. Logo inician as operacións que teñen encomendadas: A recollida de rocas e a colocación de aparellos. Rematada a súa misión, os astronautas inician a retirada.