Daniel Díaz socio do Celta desde 1963, lembra as súas vivencias como afeccionado que transmitiu a súa paixón á súa familia
16 jun 2017 . Actualizado ás 10:51 h.David Vidal Arias é un deses afeccionados ao Celta que o levan nas veas. Fixéronlle socio ao nacer e con esa escusa apareceu sendo un bebé nas páxinas de La Voz en 1996. Pasado o tempo, en novembro do ano pasado, relataba o por que desa afección polo Celta , e aí aparecía un nome propio que soaba con forza, o do seu avó, Daniel Díaz. Socio desde 1963 -ten o número 212- e apaixonado do equipo desde moito antes, é deses celtistas que cando empezan a revivir as súas vivencias celestes non rematan.
«Cando era rapaz, en Sober, houbo un xogador do Celta que lle chamaban Lolín, que era de preto, de Monforte. Aí foi cando me empecei a interesar polo Celta », relata Daniel remontándose a finais dos anos 40. Outro dos seus primeiros recordos relacionados co equipo é estar a traballar nun serradoiro aínda antes de trasladarse a vivir a Vigo. «Tingamos un camión cun escudo do Celta que era case tan grande como toda a fachada do mesmo camión», lembra orgulloso.
A súa alta como socio se remonta a mediados da década dos 60. «Vin vivir para Vigo e aos meses xa me fixen abonado de Marcador. Fun ver ao equipo na Copa do Generalísimo fronte ao Ferrol, por mor daquilo xa decidín facerme socio. E ata hoxe», presume. Tamén ten gravado un Celta -Salamanca en Balaídos en 1963, un empate a uns con gol de Perelló no Celta das Heras, Pintos ou Zamorita. Este último foi un dos seus grandes ídolos. «É ou xogador do que máis me lembro», sinala.
Cando a Díaz se lle pregunta polos mellores xogadores aos que viu defender a camiseta do Celta apíñanselle os nomes: «Amarildo, Mori, Silvestre, Abel, Rivera… Todos ese dá época do ascenso do 68, que ou recordo coma se fose hoxe. Logo houbo moitos máis: Jiménez, que veu do Barcelona e deu moi bo resultado, Castro e Juan que chegaran do Ferrol… E moitos máis que aínda que marchen quedan na memoria», agradece.
Tamén lembra con cariño que as cousas en Balaídos cambiaron desde a súa mocidade. «Daquela íamos a cuadrilla e levabamos a bota de viño, que non facía dano a ninguén. ¡Non lla vas tirar ao árbitro!», chancea. Aquilo era «unha auténtica festa» que ás veces tiña continuidade nos bares das inmediacións de Balaídos mesmo en compaña dalgún dos protagonistas. «Recordo cando estaba un adestrador vasco que se chamaba Maguregui que ás veces viña tomar algo con Ibarretxe, un porteiro que era amigo dá miña cuadrilla».
As derrotas e os fracasos víveos «con resignación», mentres que os éxitos lle supoñen a mesma sensación que cando comezou a sentir o celtismo. «Na tempada dá clasificación para Europa disfrutabamos mesmo perdendo. Recordo un partido contra ou Betis, que perdemos 0-1, pero xogamos de marabilla, só que non se deu marcado un gol. E a xente saía de Balaídos orgullosísima», relata. Algo que, lembra, este ano volveu a suceder en máis dunha ocasión. «Foi bonito volver a Europa. Ou que vale é facer bos partidos e seguir en Primeira sen abafos. Logo se roca a campá e podes ir a UEFA como pasou ou ano pasado, de marabilla», reflexiona.
Di Daniel que «do fútbol de antes queda pouco» porque «moita xente vai berrar e insultar e non tanto a ver ou fútbol». Para el o celtismo implica «pasalo ben, desfrutar dous partidos e animar ao equipo por riba de todo». «Esa é a escencia do celtismo e iso se que non cambiou», engade. Polo menos para el que o viviu dese modo durante os últimos máis de 50 anos e que, ademais, transmitiuno ao resto da súa familia. Celtismo nas veas.